Historia amerykańskich krążowników sięga początków lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku, kiedy zwodowano USS Atlanta (1884), jeden z pierwszych w USA okrętów o stalowym kadłubie i pierwszy jednocześnie krążownik pancernopokładowy US Navy. W kolejnych latach wprowadzono do służby jeszcze 22 jednostki tej klasy, z których USS Olympia (1892) przetrwała do dzisiaj jako okręt muzealny w Filadelfii. Chociaż konstrukcyjnie należały do jednej grupy, poza tym były dość zróżnicowane - od przeznaczonych do "służby pokojowej" jednostek typu Denver o wyporności 3 200 ton, prędkości 16,4 węzła i symbolicznym dość pancerzu, po trzy okręty typu St. Louis - do którego należał Charleston - uznawane niekiedy za postać pośrednią między krążownikiem pancernopokładowym i pancernym, z pełną wypornością powyżej 11 tysięcy ton. Zwane były też oficjalnie "krążownikami półpancernymi", chociaż tak po prawdzie US Navy określała je różnie, zależnie od okresu o którym mowa. Zamówione zostały jako po prostu krążowniki (w serii krążowników pancernopokładowych), w 1911 zaczęto wymieniać je wśród "krążowników pierwszej klasy", zaś w 1920 roku zmieniono im ostatecznie oznaczenie z C na CA, stosowane wówczas wobec krążowników pancernych, potem zaś ciężkich.

USS Charleston , kolorowana pocztówka z 1906 roku
Picture: Enrique Muller via NavSource

Typ St. Louis, zatwierdzony do budowy w 1901 roku, był ostatnim typem krążowników pancernopokładowych, wprowadzonym do służby przez US Navy. Wzorowane pierwotnie na konstrukcji USS Olympia, zostały jednak w toku projektowania znacznie powiększone dla poprawienia ich prędkości maksymalnej i zasięgu, z tego samego też powodu zdecydowano o zmianie kalibru artylerii głównej z 203 mm na 152 mm. Ostatecznie jednostki osiągnęły wyporność i wymiary pełnoprawnych krążowników pancernych (przy czym otrzymały także pancerz burtowy), chociaż zdecydowanie odstawały od nich uzbrojeniem. Można więc najpewniej powiedzieć, iż były typem przejściowym pomiędzy oboma klasami, chociaż z drugiej strony powstały w momencie, gdy klasy te zaczynały odchodzić do historii na rzecz nowych konstrukcji, lepiej dostosowanych do zmieniających się wymogów.

Z tym też wiązał się fakt, że następna grupa lekko opancerzonych krążowników US Navy (nie licząc krążowników zwiadowczych), typ Omaha, powstała dopiero niemal dwadzieścia lat później, i były to już konstrukcyjnie krążowniki lekkie, z których z kolei wywodził się koncepcyjnie pierwszy typ amerykańskich ciężkich krążowników (Pensacola - przed konferencją londyńską klasyfikowany z racji słabego opancerzenia wśród krążowników lekkich). Zaś trzy ostatnie okręty "starego pokolenia" dotrwały niemal do komplecie do Wielkiej Wojny (USS Milwaukee wszedł w styczniu 1917 z całkiem niebojowych przyczyn na mieliznę i nie udało się go już uratować) i zostały wycofane w latach 1922-23. W 1930 roku, gdy flota wzięła się do porządków po pierwszej konferencji londyńskiej, przestarzałe jednostki zostały sprzedane na złom.