Gdy po zakończeniu cyklu projektowego ciężkich krążowników typu County zaczęto przygotowywać się do prac nad ich następcami, sytuacja polityczna i budżetowa spowodowała, iż zdecydowano się na pomniejszoną, i tym samym tańszą wersję poprzedników, co mimo trudności pozwoliłoby na zbudowanie długiej serii okrętów. Ostatecznie jednak wyszło jeszcze inaczej. Z planowanych siedmiu jednostek powstały tylko dwie, przy czym były one ostatnimi ciężkimi krążownikami, zbudowanymi dla Royal Navy. Wszystkie późniejsze zaliczały się już do lekkich krążowników (z działami 152 mm), chociaż część z nich dorównywała wielkością ciężkim krążownikom i wypełniała dokładnie te same zadania, co one. Ogólnie były jednak tańsze, przez co przy podobnych kosztach Royal Navy mogła uzyskać większą liczbę bardziej uniwersalnych jednostek, dysponujących znaczniejszą liczbą dział o większej szybkostrzelności, co w ostatecznym rozrachunku uznano za ważniejsze od samego kalibru tych dział. Do takiej właśnie zmiany podejścia przyczyniła się zapewne też konferencja londyńska, która ustanowiła limit 10 tysięcy ton wyporności dla obu klas krążowników i dała impuls do analiz, jak uzyskać możliwie najbardziej zrównoważoną charakterystykę jednostki bez przekraczania owego limitu. Przy działach kalibru 203 mm było to raczej trudno wykonalne (wszystkie późniejsze, już "potraktatowe" ciężkie krążowniki zbudowane w USA i Japonii - czy zaprojektowane ze skrywanym naruszeniem postanowień traktatu w Niemczech - miały znacznie większą wyporność, czego przykładem są typy Baltimore albo Admiral Hipper).

HMS Exeter po modernizacji w marcu 1941
Photo #A 3553 from the collections of the Imperial War Museums

HMS Exeter w zatoce Balboa, Panama, 24 kwietnia 1934 roku
U.S. Navy photo #NH 60812 via Wikipedia