Komintern nosił pierwotnie nazwę Kaguł, którą dopiero w 1907 roku zmieniono na Pamiat' Mierkurija (przez co może być mylony z siostrzanym Oczakowem). Z racji przeznaczenia dla Floty Czarnomorskiej powstał w Sewastopolu. Jego służba do I wojny światowej przebiegała zapewne dość rutynowo, tylko krótko przed nią zdjęto z okrętu wszystkie, oprócz dwóch, działa kalibru 75 mm (uznane na nieskuteczne) i zastąpiono je dodatkowymi działami 152 mm, których liczba wzrosła w ten sposób do 16. Podczas wojny pierwszą jego akcją było eskortowanie zespołu predrednotów ku brzegom Turcji, gdzie zamierzano zwalczać żeglugę handlową przeciwnika. Napotkano jednak, i to już niedaleko krymskiego przylądka Sarycz, krążownik liniowy SMS Goeben, idący z lekkim krążownikiem SMS Breslau. Walka była wszelako krótka, szybsze niemieckie okręty wycofały się po otrzymaniu jednego trafienia, które uszkodziło Goebena.

Został podczas tych perypetii rozbrojony (przez Rosjan), przemianowany na Hetmana Iwana Mazepę (przez Ukrainców) i zmieniony w hulk mieszkalny (przez Niemców). W 1920 roku znalazł się ostatecznie w składzie nowej, radzieckiej już Floty Czarnomorskiej, otrzymując dwa lata później rewolucyjną nazwę Komintern. Wcześniej został poddany gruntownemu remontowi, w 1923 roku wracając do służby. W 1930 przebudowano go na krążownik szkolny, co wiązało się z usunięciem czterech kotłów i jednego komina (w pustej kotłowni urządzono sale wykładowe) oraz kazamatowych dział 130 mm, zastąpionych działami 75 mm. Z końcem lat trzydziestych usunięto też przedni komin, zastępując dotychczasowe uzbrojenie bateriami dział przeciwlotniczych różnych kalibrów. W 1941 przystosowano okręt dodatkowo do przenoszenia i stawiania min (jego prędkość maksymalna wynosiła wówczas już tylko 12 węzłów). Podczas II wojny światowej wziął udział w stawianiu zagród minowych, ostrzeliwaniu rumuńskich portów, osłonie konwojów, utrzymujących kontakt z oblężoną Odessą, i wspieraniu oddziałów lądowych, walczących w Teodozji. Uszkodzony dwukrotnie podczas ataków powietrznych został przesunięty do portu Poti (jako okręt przeciwlotniczy), Tam spotkał go trzeci atak. Tym razem uszkodzenia były tak duże, iż uznano okręt na niewarty naprawy. Po całkowitym rozbrojeniu przeholowano go na północ, do pobliskiego ujścia rzeki Chobi, gdzie 10 października 1942 roku został osadzony na dnie w roli falochronu.

Tkwiący na płyciźnie jakieś 220 metrów od brzegu kadłub krążownika został jeszcze kilka lat później wykorzystany dla ustawienia na nim baterii przeciwlotniczej, niemniej porzucony ostatecznie ulega od lat rozpadowi. Sądząc po dostępnych zdjęciach rozpad ów postępuje niespiesznie, jednak obecnie wszystkie niemal elementy, pozostające kiedyś ponad lustrem wody, znajdują się już albo na dnie tuż obok, lub też rozpadły się, przerdzewiałe. Można jednak przypuszczać, iż podwodna część kadłuba zachowała względną integralność, w każdy razie zarysem nadal przypomina dawny krążownik.