Po wejściu do służby USS Maine został przypisany do floty Atlantyku, aby po trzech latach ćwiczeń i rutynowych rejsów zostać wysłanym na targaną niepokojami społecznymi Kubę. Oficjalnie z "przyjacielską wizytą" oraz dla ochrony interesów amerykańskich podczas kubańskiej wojny o niepodległość, niemniej można spotkać się i z takimi opiniami, iż wizyta była skutkiem braku większej orientacji rządu USA, co właściwie dzieje się na wyspie, i nie była tym samym dyplomatycznie najwłaściwszym posunięciem. Tak czy siak, okręt zawinął 24 stycznia 1898 roku do portu w Hawanie.

Trzy tygodnie później, 15 lutego o godzinie 21:30 dziobowa część okrętu została rozerwana dwoma eksplozjami przednich komór amunicyjnych dział kalibru 254 i 152 mm. Prawie jedna trzecia kadłuba po prostu się rozpadła, reszta osiadła zaś na dnie w płytkiej na kilkanaście metrów zatoce. Detonacje pociągnęły za sobą śmierć 260 osób z załogi, ocalało tylko 89. Amerykańska prasa dość szybko podchwyciła temat, jednoznacznie uznając tragedię za wynik dywersji ze strony Hiszpanii. Wersja ta została potwierdzona przez pierwsze śledztwo prowadzone w USA, w którym podobnie uznano utratę okrętu za akt dywersji (1898), nie próbując jednak przypisać tego aktu konkretnym osobom czy instytucjom. W kolejnym śledztwie (1911) także opowiedziano się za zewnętrzną przyczyną eksplozji, niemniej późniejsze dochodzenia i analizy (1974, 1998, 2002) przyniosły wniosek, iż przyczyną katastrofy był samozapłon węgla w zasobniach.

Koferdam zbudowany wkoło wraku USS Maine, 16 czerwca 1911 roku
Picture: American Photograph Company, National Archives via Wikipedia

Wrak USS Maine przeleżał kilkanaście lat w porcie w Hawanie, chociaż stanowił tam poważną przeszkodę nawigacyjną. Ostatecznie w 1910 roku Kongres USA przeznaczył odpowiednie fundusze na podniesienie pozostałości okrętu. Prace rozpoczęto od zbudowania koferdamu wkoło wraku, co pozwoliło na wypompowanie ze środka wody. W lipcu 1911 roku wrak został niemal w pełni odsłonięty. Okazał się być w ogólnie kiepskim stanie, i to zarówno na skutek eksplozji, jak i szybko postępującej korozji. W środku znaleziono jeszcze szczątki 66 ludzi, które przewieziono dla pochowania do USA.

Zrujnowana część wraku została pocięta na złom, podczas gdy pozostałą w całości część kadłuba uszczelniono. Gdy w lutym 1912 wpuszczono ponownie wodę do koferdamu (który następnie rozebrano), niekompletny kadłub Maine uniósł się z dna. 16 marca tego samego roku został on wyholowany cztery mile od kubańskiego wybrzeża i z pełnymi honorami, w asyście krążowników USS North Carolina i USS Birmingham zatopiony poprzez otwarcie kingstonów.

Niekompletny wrak USS Maine został zlokalizowany w 2000 roku przez kanadyjską firmę Advanced Digital Communications. Spoczywa na głębokości 1150 metrów, 4,8 kilometra na północny wschód od Zatoki Hawańskiej, nieco na wschód od oficjalnie podanej niegdyś pozycji. Jak ustalono podczas oględzin z użyciem kamer ROV, nie uległ większym zmianom od chwili ponownego zatopienia i jest całkiem dobrze rozpoznawalny, włącznie z łańcuchami kotwicznymi i śrubami. Niezależnie od tego na terenie USA znajduje się kilka dużych elementów okrętu, ocalonych podczas wydobywania wraku po pierwszym zatonięciu. Główny maszt krążownika został ustawiony na terenie cmentarza Arlington, przedni trafił do Akademii Morskiej w Annapolis. Odrestaurowana ozdoba dziobowa jest eksponowana na pomniku w Bangor w stanie Maine, jedna z kotwic znajduje się w Reading w Pensylwanii. Poza tym w wielu innych miejscach można trafić na dziesiątki pomniejszych fragmentów i pamiątek z USS Maine, jednostki wciąż wyraźnie obecnej w zbiorowej pamięci.