Supermarine Spitfire				1/72
- Index - Lightning - Spitfire - Hurricane - Warhawk - Airacobra - Beaufighter - Bf 110 - Fw 190 - HA 1109/12 - Me 210/310 - Corsair - Me 262 - Mosquito - Mustang - Bf 109 - Gladiator - Inne strony			Spitfire był myśliwcem, który o mały włos, a w ogóle mógłby nie zaistnieć. Jak na swoje czasy okazał się dość nowatorski i traktowany był przez decydentów podejrzliwie. Mimo znakomitych właściwości i osiągów (prototyp został oblatany oblatany 5 marca 1936) jeszcze w 1938 pojawił się pomysł, aby zrezygnować z tego kłopotliwego samolotu i wycofać go z wyposażenia jednostek Royal Air Force. Miał jednak szczęście i okazał się w tamtych czasach jedynym myśliwcem o tak wielkim potencjale konstrukcji. Produkowano go od 1938 do 1945 roku (a w wersjach morskich do 1946), według oficjalnych danych powstało w tym czasie 20351 egzemplarzy tego myśliwca. Model przedstawia pierwszą seryjną wersję Mk I różniącą się zewnętrznie od następnych niewybrzuszoną osłoną kabiny, prostą i dłuższą anteną oraz drewnianym śmigłem o stałym skoku. Podstawą był model firmy Airfix. Malowanie spodniej powierzchni typu "day & night" było jednym z wielu eksperymentów kamuflażowych podejmowanych przez RAF pod koniec lat trzydziestych. PR Mk. I (C) był nieuzbrojoną wersją powstałą w 1940 roku. Została wyposażona w dodatkowy zbiornik paliwa pod lewym, oraz dwie kamery w kroplowej osłonie pod prawym płatem. Osłona kabiny otrzymała dodatkowe wybrzuszenia mające ułatwić pilotowi obserwację ziemi, nie miała natomiast opancerzenia przedniej szyby. Jak wiele rozpoznawczych Spitów, także i te były malowane na niestandardowe kolory - w tym przypadku na tzw. "Camotint", czyli jasnozielonkawy. Podstawą do przeróbki był model Mk I firmy Airfix. Wybrzuszenia na osłonie kabiny zostały wytłoczone osobno i doklejone "clear fixem". PR Mk. IV (D) był pierwszym seryjnym rozpoznawczym Spitem, powstałym w oparciu o wersję F V (1941-1942). Również nieuzbrojony, posiadał dodatkowe zbiorniki paliwa w skrzydłach oraz kamery umieszczone w tylnej części kadłuba.Była to wersja dalekiego zasięgu zdolna np. do przelotu z Anglii nad Szczecin i z powrotem. Model otrzymał malowanie w kolorze "Royal Blue" (z połyskiem). Powstał z przeróbki modelu Mk V firmy Airfix. Inne (pozbawione bieli i jasnych odcieni) barwy znaków rozpoznawczych miały uczynić go jeszcze mniej widocznym na tle nieba. Spitfire Mk. IV (pierwszy Spit z silnikiem Griffon, a nie Merlin) nie doczekał się nigdy seryjnej produkcji, chociaż opracowywany był jako jeden z obiecujących następców Mk. II. Doraźne potrzeby wymusiły wdrożenie prostszej konstrukcji znanej potem jako Mk. V. "Czwórka" zaś posłużyla ostatecznie za prototyp znacznie późniejszej wersji Mk. XX. Podstawą do przeróbki był model firmy Airfix (Mk. I), przednia część kadłuba pochodzi zaś ze stareńkiego zestawu Frog/Novo. Konieczne było też przygotowanie nowego śmigła i przebudowa tylnego podwozia na chowane. Spitfire Mk. Vc - to rzadziej spotykana wersja "piątki" wyposażona w płat typowy dla późniejszych wersji, czyli "ósemek" i "dziewiątek". Model powstał z połączenia elementów Mk V firmy Airfix oraz Mk IX firmy Matchbox. Spitfire Mk. V, którego odwzorowaniem jest ten model, latał w Afryce. Z tego, co wiadomo, nie była to wersja treningowa, ale wyłącznie "dyspozycyjna", służąca do przewożenia w przedniej kabinie jednego pasażera. Powstała jako przeróbka dokonana w jednostce i znana jest wyłącznie z nielicznych zdjęć (a może i jednego tylko zdjęcia). Swoista ciekawostka... Materiałem wyjściowym była "piątka" firmy Airfix. Spitfire HF Mk. VI to prawie że zwykła "piątka", tyle że przeznaczona do działań na dużej wysokości, stąd wydłużone końcówki płatów oraz czterołopatowe śmigło. Przeróbka Mk V firmy Airfix. PR Mk VI (F) również był Spitem rozpoznawczym dalkiego zasięgu, tyle że miast integralnych zbiorników paliwa w skrzydłach otrzymał dwa zbiorniki pod skrzydłami. Ponadto miał też powiększony zbiornik oleju (charakterystyczna "broda" pod silnikiem). Kamery umieszczono w tylnej części kadłuba, za kabiną pilota. Model otrzymał malowanie nieco jaśniejszej odmiany koloru znanego później jako PRU Blue. Punktem wyjścia był ponownie model Mk I firmy Airfix. PR Mk. VII (G) był wersją rozpoznawczą przeznaczoną do działania na niskim pułapie. Oprócz kamer do zdjęć pionowych, posiadał też kamerę do zdjęć ukośnych, ponadto pozostawiono w nim uzbrojenie, który przy operowaniu na małej wysokości zawsze mogło się przydać. Malowanie prezentuje kolejny eksperyment, maszynę bowiem pokryto kolorem jasnoróżowym... Spitfire HF Mk. IXC - czyli w zasadzie zwykła "dziewiątka", tyle że z przedłużonymi końcówkami skrzydeł i pomalowana używanym przy maszynach operujących na wielkiej wysokości kolorem PRU Blue. Stosownie do przeznaczenia posiada też oznaczenia w typie "low visibility." Zestawów modeli myśliwca typu Spitfire w różnych wersjach jest całkiem sporo i przybywają nowe, jednak gdy mowa w wczesnych wersjach I-V, nadal mało co, spośród bardziej dostępnych, może równać się z tym, co w latach siedemdziesiątych zaproponował Airfix. Po dokonaniu paru poprawek, uzupełnień i zmianie wypukłych linii podziału kadłuba na wgłębne, modele te prezentują się całkiem ciekawie. Zestawy firmy Revell i Italieri nadająsię przy liczbie właściwych im błędów wyłącznie do "nastoletnich wprawek." Jasnym punktem są obecnie modele firmy Tamiya, chociaż one też nie są całkowicie wolne od niedociągnięć. Prawie brak do dzisiaj dobrego i powszechniej dostępnego zestawu Spitfire Mk. IX i pokrewnych wersji. Niemal wszystkie istniejące (Matchbox, KP, Frog/Novo, Italieri) wymagają mniejszego albo większego nakładu pracy, aby upodobnić je (nie zawsze z wystarczająco dobrym skutkiem) do oryginałów. Pozytywnym wyjątkiem wydaje się być opracowany w kilku wersjach model Hasegawy. Spity z silinikiem Griffon reprezentowane są z powodzeniem przez zestawy Fujimi oraz (bez większego powodzenia) przez Academy. No i są jeszcze zestawy short-run czeskiej produkcji...