Warhawk (znany też pod nazwą Kittyhawk) był jedną z osobliwszych konstrukcji drugiej wojny.
Powstał jako rozwinięcie myśliwca P-36 Hawk po wyposażeniu go w rzędowy silnik (co pociągnęło
za sobą dalsze zmiany), oblatany został w 1938 roku. Wówczas był konstrukcją na tyle obiecującą,
że w 1940 pierwsze P-40 (jeszcze wczesnych wersji) zaczęły wchodzić na uzbrojenie US Army
Air Corps. Od wersji E pojawił się już Warhawk w tej najbardziej znanej postaci - łącznie
wyprodukowno 13738 płatowców. Nie była to jednak maszyna na tyle rewelacyjna, żeby uznano ją
za przydatną na tych frontach, gdzie można było skierować lepszy sprzęt - w największej liczbie
została użyta w Afryce i na Dalekim Wschodzie. Jej produkcja trwała niemniej aż do 1944 roku,
co dało asumpt do przypuszczeń, iż nie tylko militarne potrzeby stały za ciągłym składaniem
zamówień na dalsze serie coraz wyraźniej ustępującego konkurencji myśliwca.

Wersja P-40L, której odzorowaniem jest model, powstała w 1942 roku. Była wyposażona zwykle
w cztery karabiny maszynowe miast standardowych sześciu, zastosowano w niej inny silnik,
niż w większości P-40 (co spowodowało lekką zmianę wyglądu przodu maszyny), była też nieco
"odchudzona" dla poprawienia osiągów, co wszelako zbyt wiele nie dało.

Model powstał przez przeróbkę P-40K firmy KP - akurat wtedy jedynego dostępnego zestawu,
który się do czegoś nadawał. Zasadniczą zmianą było powiększenie chłodnicy i usunięcie
chwytu powietrza nad silnikiem. Konieczne było też oczywiście przedłużenie kadłuba.

XP-40Q powstał w 1944 jako ostatnia próba "ożywienia" tej konstrukcji dla zyskania przez
wytwórnię Curtiss nowych zamówień. Charakteryzowała się innym silnikiem, odmiennym
zabudowaniem chłodnic (w skrzydłach), ściętym płatem i kroplową osłoną kabiny. Jakkolwiek osiągi
nie były najgorsze (679 km/h), to całością parametrów nie mógla się równać z maszynami nowszej
generacji, które w tym czasie znajdowały się już w produkcji. Zbudowano więc tylko trzy prototypy,
które zakończyły historię P-40.

Model powstał przez przebudowę zestawu P-40N Academy. Ingerencje były dość rozległe,
objęły cały przód kadłuba i jego grzbiet za kabiną pilota, dodanie chłodnic w skrzydłach oraz skrócenie
płatów. Pewnym błędem modelu jest za krótka owiewka kabiny, przez co może kiedyś
jeszcze wrócę do tego tematu...