US Navy prawie do końca ery krążowników projektowała i budowała obie ich podstawowe wersje, postępując tym samym inaczej, niż Royal Navy, która już pod koniec lat dwudziestych zdecydowała się na rozwijanie wyłącznie linii lekkich krążowników, z czasem czyniąc je coraz potężniejszymi. W Stanach rozdział się utrzymał, przy czym każda podklasa rozwijała swój własny wzorzec, który w przypadku ciężkich krążowników został zwieńczony typami Baltimore i Salem - silnie uzbrojonymi, ale nie całkiem przydatnymi w nowych warunkach prowadzenia walki (największe zastrzeżenia budziła niewystarczająca szybkostrzelność dział kalibru 203 mm, w których materiał miotający i pocisk były ładowane osobno). Dla lekkich takim końcowym etapem był właśnie typ Cleveland i jego skromna modyfikacja, czyli reprezentowany już tylko przez dwie jednostki typ Fargo. Cleveland był rozwinięciem typów Brooklyn i St. Louis, zdradzającym nawet spore podobieństwo zewnętrzne do antenatów, chociaż został pomyślany jako konstrukcja o wiele bardziej uniwersalna od nich.

Wymusiło to konieczność rezygnacji z piątej wieży dział kalibru 152 mm, niemniej i tak wszystkie okręty tego typu do końca swoich dni cierpiały na niejakie problemy ze statecznością, spowodowane przeładowaniem względnie niewielkich kadłubów dużym wyborem uzbrojenia i wyposażenia. Pomimo to Clevelandy okazały się najdłuższą zbudowaną kiedykolwiek serią krążowników: spośród planowanych pięćdziesięciu dwóch wprowadzono do służby 27. Kolejne dwa zostały ukończone według zmodernizowanych planów jako typ Fargo, zaś dziewięć innych stało się ostatecznie lekkimi lotniskowcami typu Independence. Spośród tych dwudziestu siedmiu sześć przebudowano w późnych latach pięćdziesiątych na krążowniki rakietowe, z których ostatni pozostawał w służbie aż do 1979 roku, jeden zaś, USS Little Rock, przeznaczono na jednostkę muzealną. 25 z nich wprowadzono do służby jeszcze podczas wojny, chociaż niektóre zbyt późno, aby mogły wziąć udział w walkach. Wszystkie przetrwały do zakończenia konfliktu, niemniej trzy z nich zostały zatopione później podczas ćwiczeń floty: Atlanta (1970), Wilkes-Barre (1972) i Oklahoma City (1999).