F4U-1 pojawił się w 1941 roku, jednak musiało minąć kilka lat, zanim powszechnie wszedł na
wyposażenie jednostek stacjonujących na lotniskowcach US Navy. Był z założenia myśliwcem
pokładowym, jednak od wcześniejszych konstrukcji o podobnym przeznaczeniu różnił się niemal
wszystkim - wielkością, mocą silnika, szybkością, wytrzymałością konstrukcji. Pomimo tak
zdecydowanej oryginalności, okazał się (po przejściu "chorób wieku dziecięcego") maszyną bardzo
skuteczną w walkach powietrznych (stosunek zwycięstw do strat wyniósł w drugiej wojnie 11:1
na rzecz Corsairów), jak i szturmową. Po zakończeniu wojny stał się podstawowym myśliwcem
pokładowym US Navy, gdzie służył jeszcze w czasach wojny koreańskiej, aż ostatecznie zastąpiono
go samolotami o napędzie odrzutowym. Używały go też inne marynarki, w tym brytyjska.

Pierwsza seryjna wersja Corsaira charakteryzowała się niewybrzuszoną osłoną kabiny, która mocno
utrudniała życie pilotom. Stwierdzano nawet, że dobrą widoczność ma się z tej maszyny w jednym
tylko kierunku: do góry. Nastąpne serie otrzymały już owiewkę o innym kształcie. Ten też szczegół
w największym stopniu różni przedstawiony model od zestawu fabrycznego (produktu firmy Revell).