Gdy Kaiserliche Marine poszła w ślady Royal Navy i także zaczęła budowę krążowników liniowych, od samego początku starała się wypracować własny ich wzór, nie mający wiele wspólnego z pierwotną koncepcją admirała Fishera. Również były to okręty o dużej na owe czasy prędkości, niemniej nie osiągano jej poprzez drastyczną redukcję opancerzenia, a raczej ograniczanie uzbrojenia. W istocie rzeczy niemieckie krążowniki liniowe były od samego początku szybkimi pancernikami, ustępującymi drednotom liczbą dział artylerii głównej, ale o bardzo podobnym opancerzeniu. Okrętami mającymi zdolność przetrwania walki w szyku liniowym, znacznie bardziej uniwersalnymi, niż "dzieci" Fishera. Podobnie jak inne ciężkie jednostki Kaiserliche Marine cechowały się przy tym dużą odpornością na uszkodzenia, dopracowanym systemem podziału kadłuba na grodzie wodoszczelne i wydajnym systemem pomp. Zasadniczym powodem, dla którego nadal zwano je krążownikami liniowymi (w Kaiserliche Marine oficjalnie Grosse Kreuzer, wielkimi krążownikami) był fakt, że uzyskanie środków budżetowych na kolejne krążowniki było wówczas z przyczyn politycznych (i formalnych) łatwiejsze w Niemczech, niż na nowe pancerniki. Budowano więc krążowniki ("przypadkiem" akurat liniowe), skrywając pod wieloznacznym "szyldem" jednostki nie ustępujące wiele powolnym drednotom i na pewno o wiele wartościowsze od brytyjskich odpowiedników. Ostatni z rozpoczętych typów, Ersatz Yorck, miał mieć uzbrojenie 8 dział kalibru 380 mm przy prędkości 27,3 w i pancerzu burtowym o grubości dochodzącej do 300 mm. Bardzo przypomina to podstawowe parametry późniejszych szybkich pancerników z lat trzydziestych.

Lützow należał do typu Derfflinger, czwartego i ostatniego z ukończonych. Obejmował on nominalnie trzy jednostki, jednak każda różniła się czymś od poprzedniej i ostatnia, Hindenburg, bywa nawet wyróżniana jako osobny typ. Jako pierwsze otrzymały działa kalibru 305 mm i chociaż było ich tylko 8, wszystkie wieże zostały ustawione w osi podłużnej okrętu.