Osiem drednotów z dwóch pierwszych typów, zbudowanych przez Kaiserliche Marine miało szereg cech wspólnych, jak heksagonalne ustawienie wież (uważane wtedy w Niemczech za bezpieczniejsze, niż skupianie wież z wykorzystaniem superpozycji) czy zastosowanie maszyn parowych. Po pierwsze dlatego, że brytyjski Parsons miał wciąż monopol na turbiny okrętowe i bardzo się drożył, po drugie zaś musiało minąć też trochę czasu, nim niemiecki przemysł opanował nową technologię.

Przebieg służby SMS Thuringen nie różnił się wiele od historii jego bliźniaków. Wszystkie cztery jednostki tworzyły 1. Eskadrę Pierwszego Dywizjonu Pancerników. Działając w jej składzie spędzały czas głównie na ćwiczeniach, także na Bałtyku, i "pozostawaniu w gotowości" podczas różnych akcji Hochseeflotte. Pierwszą sposobność do walki napotykał dopiero w trakcie bitwy jutlandzkiej. Podczas marszu na północ Thuringnen szedł jako dziesiąty w szyku drednotów, zaraz za SMS Ostfriesland.

Na tym etapie bitwy otworzył ogień kilka razy: do krążownika Dublin (niecelnie), niszczyciela Nomad (celnie) oraz pancerników Warspite i Malaya (niecelnie). Podczas odwrotu przyczynił się do zatopienia krążownika Black Prince i uszkodził niszczyciel Turbulent. Rano tego samego dnia został przydzielony do grupy osłaniającej Wilhelmshaven. Potem już nie zdarzyło mu się wziąć udziału w żadnej istotniejszej akcji, zaś po wojnie, w grudniu 1918 roku, został wycofany ze służby, będąc wszakże wciąż okrętem niemieckim, ponieważ gdy zwycięskie mocarstwa zażądały wydania jednostek Kaiserliche Marine, osiem najstarszych drednotów nie zostało pierwotnie ujętych w wykazie. Zmieniło się to po samozatopieniu niemieckiej floty w Scapa Flow w czerwcu 1919 roku. Tym sposobem SMS Thuringen został 5 listopada 1919 wykreślony ze stanu floty i 29 kwietnia 1920 przekazany Francji jako okręt L.

Obsada szkieletowa przeprowadziła go na redę Cherbourga, gdzie spróbowała wszakże w ramach sabotażu dokonać samozatopienia. Zapobiegła temu szybka reakcja Francuzów, którzy zdołali wprowadzić z pomocą holowników obciążony już mocno wodą kadłub do portu. Krótko potem przeholowano go do Brestu, gdzie zdemontowano przydatne elementy uzbrojenia. W następnych latach był wykorzystywany jako okręt cel, aż zatonął w pobliżu Gâvres. Tam też, w latach 1923-33, wrak został częściowo zezłomowany.