Tirpitz pozostawał jakby w cieniu wiele słynniejszego bliźniaka, Bismarcka. W swojej karierze odgrywał głównie rolę elementu "Fleet in being" - okrętu, który samą obecnością na europejskim teatrze działań wojennych zmuszał Aliantów do trzymania w odwodzie sił morskich, mogących mu się przeciwstawić. Zagrożenie, które stanowił dla północnego szlaku konwojów, sprawiło że w jego zlikwidowanie włożono nawet więcej sił, niż w przypadku złożonej operacji przeciwko Bismarckowi.

Po wejściu do służby pod koniec lutego 1941 roku przeszedł szereg prób morskich i cyklów szkolenia, aż uznany w styczniu 1942 roku za należycie przygotowanego do walki, został skierowany na wody norweskie, gdzie pozostał już do końca swojego morskiego żywota. Pierwszym jego kotwicowiskiem był Fattenfjord pod Throndheim. Wychodził stamtąd kilka razy na akcje, w których jednak w żaden szczególny sposób się nie odznaczył.

Brytyjczycy podejmowali próby jego zniszczenia już od końca stycznia 1942 roku, jednak ataki lotnicze nie przyniosły pożądanych skutków, podobnie jak pierwsza próba wysłania przeciwko niemu specjalnych pojazdów podwodnych w październiku 1942. Zadanie to wykonały dopiero miniaturowe okręty podwodne, które 22.09.1943 zdołały umieścić pod kadłubem dwa ładunki.

Pierwszy eksplodował na wysokości środkowej maszynowni, drugi przy lewej burcie w odległości 61 metrów od dziobu. Zniszczenia były poważne - poza uszkodzeniem kadłuba, z użycia wyłączone zostały turbiny, śruby oraz ster okrętu, wybita z posad wieża Dora (ostatnia rufowa wieża artylerii głównej). Tirpitz musiał zostać poddany remontowi, który trwał do marca 1944, jednak nie zdołał przywrócić mu pełnej wartości bojowej - uszkodzenie wieży można by usunąć tylko w stoczni.

Po wojnie złomowaniem Tirpitza zajęła się firma Einar Hovding Skippsuphugging, która wykupiła go od norweskiego rządu za względnie skromną sumę 120 tysięcy norweskich koron. Prace trwały od 1948 do 57 roku (ich postęp ilustrują powyższe fotografie). Po zakończeniu żmudnej rozbiórki nie było już widać ponad wodą ani śladu kadłuba. Jednak z tego, co wiadomo, sporo stalowych elementów nadal leży na dnie - i to na tyle dużo, że w pogodne dni wyraźnie można dojrzeć z powietrza ciemniejący pod powierzchnią wrzecionowaty zarys pozostałości pancernika.