Scharnhorst wyszedł z okupowanej Gdyni 8 marca 1943 roku, aby 14 marca rzucić kotwicę w pobliżu Narviku, jednak przez następne pół roku pozostawał bezczynny z powodu braku paliwa (to samo dotyczyło innych obecnych w Norwegii niemieckich ciężkich jednostek, czyli Tirpitza i Lützowa). Pierwszą po przerwie akcją bojową był dopiero wypad na Spitzbergen we wrześniu 1943. Kolejną miało być przechwycenie konwoju JW 55B, idącego do Murmańska.

Rozkaz ataku dotarł 20 grudnia, niemniej Scharnhorst miał wyjść w morze samotnie, jedynie w towarzystwie niszczycieli. Tirpitz leczył rany po zbombardowaniu, Lützow był w okresowym przeglądzie. 25 grudnia okręt opuścił Altafjord na północy Norwegii. Nad ranem następnego dnia został wykryty radarowo przez osłonę konwoju, składającą się z ciężkiego krążownika Norfolk i dwóch lekkich krążowników, Sheffield i Belfast. Nie był to zespół mogący poważnie zagrozić pancernikowi, jednak uniemożliwiał on swobodne zaatakowanie konwoju.

Co więcej, od zachodu zbliżał się o wiele groźniejszy przeciwnik, pancernik HMS Duke of York w towarzystwie lekkiego krążownika Jamaica. Ten zespół był nastawiony na odcięcie niemieckiemu okrętowi drogi odwrotu. Dodatkowo Duke of York dysponował całkiem skutecznym radarem, który rekompensował w pewnym stopniu mniejszą prędkość brytyjskiej jednostki. Do głównego starcia doszło na północ od Nordkappu, chociaż czasem można też spotkać się z nazwą bitwy koło Wyspy Niedźwiedziej.

Było to ostatnie starcie ciężkich okrętów artyleryjskich na europejskich wodach i przedostatnie w ogóle (ostatnim była obrona filipińskiej cieśniny Surigao w październiku 1944). Uszkodzony ogniem z pancernika Duke of York i krążowników Scharnhorst nie był w stanie skutecznie się bronić i podjął próbę ucieczki, udaremnioną trafieniem z dystansu 20 kilometrów. Pocisk przebił górny pas pancerny i eksplodował w kotłowni nr 1, poważnie ograniczając prędkość okrętu. Jego los dopełnił się tuż przed godziną dwudziestą na skutek wielokrotnego storpedowania.

Wrak Scharnhorsta został odszukany w 2000 roku, przy czym ostateczna weryfikacja znaleziska miała miejsce 10 września z wykorzystaniem zdalnie sterowanego pojazdu podwodnego należącego z Norweskiej Marynarki Wojennej. Współorganizatorami wyprawy były ponadto stacje BBC oraz NRK (norweska państwowa spółka radiowo-telewizyjna). Wrak spoczywa na głębokości 290 metrów. Jego stan potwierdza relacje świadków zatonięcia, którzy wspominali o silnej eksplozji. Oderwana część dziobowa sugeruje jednoznacznie, że doszło do niej w komorach amunicyjnych wieży Anton. Główna część kadłuba opadła na dno w pozycji odwróconej, ale widoczne działa artylerii średniej i wyrzutnie torpedowe pozwoliły na łatwą identyfikację wraku. Oderwany dziób znajduje się odległości około 120 metrów, wkoło zaś rozpościera się pole szczątków z fragmentami nadbudówek. Wrak jest grobem wojennym, zwłaszcza że z liczącej w tym rejsie 1968 osób załogi Scharnhorsta jednostki brytyjskie uratowały tylko 36 ludzi i odeszły (na rozkaz dowódcy zespołu), zostawiając za sobą w lodowatej wodzie wielu wciąż jeszcze żywych i wzywających pomocy...