Wszystkie drednoty, budowane przez rosyjską marynarkę wojenną, cechował mniej lub bardziej istotny ślad włoski. Pierwsza ich seria, cztery pancerniki typu Gangut (powstałe w latach 1909-1914), zdradzały wielkie podobieństwo z pierwszym włoskim drednotem Dante Alighieri. Nie było ono tak całkiem przypadkowe. Gdy krótko po wybuchu "rewolucji drednotów" Rosja także zaczęła myśleć o ich budowie, wśród przysłanych w ramach konkursu propozycji (51 projektów z 13 stoczni) znalazł się projekt autorstwa Vittorio Cunibertiego, jednego z ojców duchowych drednotów jako takich, którego szczegółowe koncepcje miały wielki wpływ na kształt włoskiej floty liniowej. Projekt ten, jakkolwiek w ocenie sztabu rosyjskiej floty był najlepszy, został później odrzucony przez komitet techniczny na rzecz propozycji niemieckiej, zablokowanej z kolei dość szybko ze względów politycznych. Ostatecznie stanęło więc na projekcie krajowym, który koniec końców i tak okazał się mocno zbieżny z tym, co przedstawił w swojej ofercie Cuniberti.

Nieco podobnie wyglądała w latach trzydziestych historia projektowania radzieckich pancerników typu Sowieckij Sojuz, chociaż w ich przypadku nie chodziło o całość konstrukcji, tylko jej część. Dokładnie - o system ochrony podwodnej części kadłuba, opracowany przez Umberta Pugliese i zastosowany wówczas w jednostkach typu Littorio oraz modernizowanych włoskich pancernikach. Jakkolwiek nie udało się stronie radzieckiej zakupić patentu, dzięki szpiegostwu przemysłowemu i tak został on użyty.

Wszystkie pancerniki typu Gangut były przeznaczone dla Floty Bałtyckiej (chociaż znacznie później jeden z nich i tak został przerzucony na południe), zatem kolejnym krokiem było zaprojektowanie drugiej ich serii, tym razem do służby na Morzu Czarnym. Bezpośredniego impulsu po temu dostarczyły pogłoski o planach budowy drednotów przez Turcję (co tak naprawdę ziściło się poniekąd dopiero kilka lat później). Trzy jednostki typu Impieratrica Marija były modyfikacją Gangutów, zaś do współpracy zaproszono tym razem inżynierów brytyjskich, co dało całkiem dobre rezultaty. Przy zachowaniu ogólnego układu i sylwetki nowe jednostki były nieco mniejsze od poprzedników, ale lepiej opancerzone, szybsze i dysponowały skutecznym, jak na owe czasy, systemem kierowania ogniem. Ich kariera była jednak krótka, znacznie krótsza, niż Gangutów. Impieratrica Marija zatonęła w 1916 roku w Sewastopolu na skutek eksplozji komór amunicyjnych. Impierator Aleksandr III został w 1918 roku przejęty przez Niemców, potem przez Białych, aby zostać później internowanym w Bizercie, zaś w 1936 trafił na złom (chociaż jego zdemontowane działa otrzymały znacznie dłuższy żywot). Kolejny pancernik, Impierator Nikołaj, którego budowę rozpoczęto w 1914 roku w stoczni Nikołajew i który miał być dalekim rozwinięciem typu Impieratrica Marija, chociaż zwodowany, został w 1927 pocięty na złom.

Pancernik Impieratrica Jekatierina Wielikaja (zamówiony pod nazwą Jakatierina II) został zwodowany jako ostatni z trojga rodzeństwa. Był nieznacznie większy od pozostałej dwójki - dla poprawy stateczności zdecydowano się na poszerzenie o 0,6 metra i niejakie wydłużenie jego kadłuba, co zwiększyło wyporność okrętu o ponad 900 ton. Wprowadzone na późnym etapie projektowania zmiany (doradzone z dobrym skutkiem przez brytyjskich inżynierów) opóźniły o trzy miesiące położenie stępki.

Ukończony w 1915 roku pancernik wszedł efektywnie do służby z początkiem 1916, po przeprowadzeniu wszystkich prób. Już piątego stycznia omal nie został zatopiony salwą torpedową własnego niszczyciela, który mylnie rozpoznał jednostkę. Szczęśliwie wszystkie torpedy chybiły (a było ich aż 7). Trzy dni później zdarzyło mu się spotkać na pełnym morzu krążownik liniowy Yavuz Sultân Selîm (jak Turcja przechrzściła oficjanie SMS Goeben), prowadzący pościg za rosyjskimi niszczycielami, wracającymi z akcji przeciwko żegludze handlowej. Impieratrica Jekatierina Wielikaja otworzyła ogień z dystansu około 20 tysięcy metrów, uzyskując niemalże nakrycie celu. Yavuz odpowiedział pięcioma salwami, ale wobec takiego rozwoju wydarzeń nie czekał dłużej, tylko korzystając z przewagi prędkości oderwał się od przeciwnika. Na początku kwietnia doszło być może do kolejnego spotkania, tym razem z lekkim krążownikiem Midilli (czyli SMS Breslau), chociaż według niektórych źródeł w tej walce główną rolę grała raczej Impieratrica Marija.

W kolejnych miesiącach pancernik uczestniczył w operacjach eskortowych, patrolowych i zwalczania żeglugi handlowej nieprzyjaciela. W lipcu miała miejsce próba przechwycenia wspomnianych już okrętów, które Niemcy przekazały Turcji, ale zakończyła się niepowodzeniem. 29 kwietnia 1917 roku, krótko po rewolucji lutowej, Impieratrica Jekatierina Wielikaja otrzymała nową nazwę: Swobodnaja Rossija (w tym samym czasie wyposażany dopiero, i to z wielkimi bólami, Impierator Aleksandr III został przemianowany na Wola, czyli Wolność).

Już pod nową nazwą pancernik starł się krótko w czerwcu z krążownikiem Midilli (i tym razem nie ma w tej materii wątpliwości), gdy ten wracał akurat z akcji minowania ujścia Dunaju. Znacznie szybszy krążownik nie miał problemów z oddaleniem się poza zasięg ognia Rossji. Z końcem sierpnia doszło do jeszcze jednej akcji u brzegów Anatolii, ale z początkiem listopada dały o sobie znać narastające rewolucyjne nastroje. Najpierw załoga odmówiła wykonania rozkazu związanego z kolejnym wyjściem w morze, zaś krótko później wszelkie działania Rosji przeciwko państwom centralnym ustały za sprawą Dekretu o Pokoju, ogłoszonego przez Bolszewików 8 listopada. Oznaczał on również przekazanie Niemcom kontroli nad sporą częścią terytorium Rosji, w tym i nad większością portów nad Morzem Czarnym.

Gdy w kwietniu 1918 roku wypełniające ustanowienia traktatu wojska niemieckie zbliżyły się do Sewastopola, Swobodnaja Rossija i Wola przeszły do Noworosyjska, co na dłuższą metę i tak niczego nie zmieniło. Morze Czarne to zamknięty akwen, bez łatwej drogi ucieczki a sytuacja polityczna, którą na bieżąco mało kto zapewne ogarniał, też dokładała swoje - to nie był najpewniej czas prostych decyzji. Zaś bolszewicka kadra skupionej w Noworosyjsku floty była za samozatopieniem, wykonując w ten sposób tajną dyrektywę, podpisaną przez Lenina.

I ta agitacja w końcu przeważyła. Wprawdzie dowódca floty wydał rozkaz powrotu do Sewastopola, wykonały go załogi tylko części jednostek (pancernika Wola i sześciu kontrtorpedowców). Dwa dni później dopełnił się los tych okrętów, które pozostały w Noworosyjsku. Stojący na zewnętrznej redzie Swobodna Rossija otrzymał cztery celne torpedy od niszczyciela Kiercz. Ostatnia z nich spowodowała potężną eksplozję w części dziobowej, zaś kilka minut potem okręt przewrócił się przez prawą burtę, tonąc pół godziny później. Na pozostałych jednostkach (dziesięciu kontrtorpedowcach) zniszczono elementy urządzeń i maszyn, po czym otworzono zawory denne. Zdarzenie to, oznaczające koniec dawnej Floty Czarnomorskiej, jest dzisiaj różnie interpretowane - albo jako skutek nazbyt rewolucyjnych nastrojów, albo wyraz wierności marynarskiej przysiędze. Cokolwiek zaś powiedzieć, było jednym z większych nowożytnych samobójstw floty.