Minusem sytuacji była zaś konieczność szybkiego zainwestowania w kolejne jednostki tej klasy, aby dało się z nich stworzyć jakąś minimalną chociaż i spójną "linię bojową". Ponieważ inne floty także podjęły niebawem budowę drednotów (albo utwierdziły się w przekonaniu, że należy rozwijać to, co zaczęły równocześnie z Wielką Brytanią), doprowadziło to w krótkim czasie do wielkiego wyścigu w budowaniu nowego typu pancerników i mało kto pozostał z boku. W tej sytuacji Royal Navy musiała tym bardziej się postarać. Jeszcze przed wejściem Dreadnougta do służby zamówiono trzy pancerniki typu Bellerophon, będące powiększonymi kopiami założyciela rodu, zaś rok później rozpoczęto budowę kolejnych trzech typu St. Vincent (opartych na tym samym wzorze). W ten sposób do wybuchu I wojny światowej RN niemalże co roku wzbogacała się o kilka drednotów, aby w 1914 mieć 22 takie jednostki w linii i 10 kolejnych w budowie (plus 3 budowane dla innych państw, ostatecznie przejęte przez RN). Nie należy przy tym zapominać o trwającym równocześnie forsowaniu budowy krążowników liniowych, które szybko zostały zaliczone do walczących w linii "capital ships" i były nawet droższe w budowie, a zapewne też w eksploatacji od pancerników.

Najistotniejszą (chociaż nieprzesadnie ważną) cechą, różniącą typ St. Vincent od poprzedniego typu Bellerephon było zastosowanie dział 305 mm o większej liczbie kalibrów (50), co zwiększyło prędkość wylotową (i tym samym przebijalność) pocisków, chociaż ograniczyło żywotność luf. W późniejszym okresie wszystkie trzy okręty wyposażono w nowe systemy celownicze (dalmierze i kalkulatory artyleryjskie), dodano też na nich w skromnym zakresie działka przeciwlotnicze.

W 1884 roku wrak HMS Vanguard został objęty ochroną prawną jako grób wojenny, co zakończyło wszelką działalność w typie pozyskiwanie złomu. Obecnie jest jednym z dwóch wraków w Scapa Flow (obok wraku HMS Royal Oak), do których można zejść dopiero po uzyskaniu specjalnej zgody Ministerstwa Obrony, czyli mocno odmiennie, niż w przypadku szczątków niemieckich okrętów z 1919 roku, pozostałych tam po wielkiej międzywojennej akcji wydobywczej. Położenie wraku jest oznaczone specjalną boją.

Pozostałości Vanguarda spoczywają na głębokości 34 metrów, z najwyższym punktem na głębokości 14,2 metra. Z całego okrętu dobrze rozpoznawalne są tylko leżące w sporej odległości od siebie dziób i rufa. Reszta pozostałych po pracach wydobywczych pod koniec lat pięćdziesiątych elementów zajmuje na dnie spory obszar, dający pojęcie o sile eksplozji, która rozerwała kadłub. Współczesne oględziny potwierdzają, że musiało dojść do niej na śródokręciu i że okręt nie tyle zatonął, co po prostu się rozpadł.