Budowa czterech pancerników typu Bayern została zatwierdzona w latach 1912-14. Miały być największymi i najsilniejszymi drednotami Kaiserliche Marine, utrwalającymi w pewien sposób jej pozycję na morzu. Jako pierwsze w niemieckiej flocie otrzymały opracowane specjalnie dla nich działa kalibru 380 mm, stając się w ten sposób odpowiednikami brytyjskiego typu Queen Elizabeth (chociaż rozważano także użycie na nich dział kalibru 406 mm, czego zwolennikiem był Tirpitz, ale było to nie do pogodzenia z założonym tonażem).

Wojenna zmiana priorytetów stoczniowych sprawiła, że do służby weszły tylko dwa, Bayern i Baden. Kolejne dwa, budowane wedle nieco zmodyfikowanych planów Sachsen i Württemberg, chociaż zwodowane do 1917 roku, nie zostały nigdy ukończone. Oba złomowano w 1921 roku. SMS Baden został 18 marca 1917 wyniesiony przez admirała Hippera do godności flagowego okrętu floty. W lutym, maju i czerwcu obie bliźniacze jednostki wzięły udział w manewrach na Bałtyku (wraz z czterema drednotami typu König), w sierpniu przechodząc na Morze Północne.

Pod koniec sierpnia Baden posłużył za cesarski jacht, przewożąc Wilhelma II na inspekcję Helgolandu. Potem, w kwietniu 1918 roku wziął udział w próbie przechwycenia brytyjskiego konwoju w pobliżu norweskiego Bergen, nie doszło jednak do żadnego spotkania z nieprzyjacielem. W maju ponownie stał się jachtem, tym razem admiralskim, przewożąc na Helgoland Reinharda Scheera w towarzystwie wielkiego księcia Friedricha von Baden. Koniec sierpnia i połowę września spędził na kolejnych ćwiczeniach floty na Bałtyku.

Gdy w październiku 1918 admirałowie Hipper i Scheer postanowili sprowokować Royal Navy do wielkiej i niewątpliwie krwawej bitwy, która wzmocniłaby pozycję Niemiec podczas rokowań pokojowych (operacja Albion), SMS Baden, jako okręt admiralski, przyłączył się do buntu marynarzy dopiero 9 listopada, także wywieszając czerwoną flagę. Wtedy też admirałowie uznali, że masakrowanie własnych ludzi dla ratowania upadłego już od dwóch dni cesarstwa to może jednak nie jest najlepszy pomysł. Desperacka operacja została odwołana.

Warunki podpisanego 11 listopada zawieszenia broni przewidywały internowanie znakomitej większości niemieckiej floty, niemniej Baden pierwotnie nie znalazł się na liście (zamiast niego pojawił się tam pancernik Mackensen, który wedle brytyjskich informacji miał już być włączony do służby). Błąd jednak naprawiono i 7 stycznia 1919 roku SMS Baden dołączył do internowanych w Scapa Flow niemieckich okrętów. Podobnie jak reszta jednostek, został wcześniej częściowo rozbrojony a po przybyciu na miejsce jego załoga została zredukowana.

Gdy 21 czerwca kontradmirał von Reuter wydał rozkaz samozatopienia zgromadzonych w Scapa Flow niemieckich okrętów, Baden był jedyną dużą jednostką, którą Brytyjczycy zdołali skierować na płyciznę, zapobiegając w ten sposób przewróceniu się pancernika, który tylko osiadł na dnie na równej stępce. Podniesiony został już w lipcu, po czym skierowano go do bazy Royal Navy w Invergordon, gdzie cała rzesza specjalistów wzięła się na dokładne oględziny pancernika i testowanie jego mechanizmów. Przeprowadzono nawet ćwiczenia z ładowania dział na czas.

Sporządzone później raporty zawierały wnioski ogólnie optymistyczne dla Royal Navy. Po pierwsze obalono szereg mitów związanych z nadzwyczajnymi własnościami niemieckich drednotów, chociaż przyznano, że pod niektórymi względami, jak wydajność pomp czy szybkostrzelność dział artylerii głównej, przewyższał brytyjskie odpowiedniki. Niemniej gdy chodzi o wytrzymałość samej konstrukcji czy cechy pancerza, uznano go za nieco gorszy od typu Revenge. Po zakończeniu oględzin postanowiono zużytkować SMS Baden jako okręt-cel.

Co ciekawe, podobne testy miały miejsce po II wojnie z wykorzystaniem płyt pancernych z DKM Tirpitz (włącznie z obalaniem analogicznych mitów o typie Bismarck). Po pierwszej serii strzelań, wykonanych przez monitor HMS Terror, pancernik ponownie osiadł na dnie na płytkich wodach zatoki Solent (w sumie więc zatonął jakby trzy razy). Podniesiony przed drugą turą testów w sierpniu 1921 roku, był tym razem także celem dla bombowców, co nie zrobiło na nim wszakże większego wrażenia. Krótko potem odpalono ładunki saperskie.

SMS Baden został zatopiony na północny zachód od Wysp Normadzkich, w Hurd's Deep, podwodnej dolinie, gdzie po pierwszej i drugiej wojnie Brytyjczycy zrzucali zbędną amunicję (gazową oraz zwykłą, tak niemiecką jak i własną), a potem też odpady radioaktywne o niskim poziomie promieniowania. Praktyk tych zaprzestano w 1974 roku. Ponadto w 1951 roku stracili tam okręt podwodny HMS Affray z całą załogą (zbadany zewnętrznie wrak leży w Hurd's Deep do dzisiaj). Wrak SMS Baden znajduje się na głębokości 170-180 metrów.

Wedle relacji spoczywa (przynajmniej częściowo?) na burcie, z najwyższym punktem na głębokości 152 metrów. 100 metrów na północ od niego (zapewne) znajdują się cztery wypadłe z barbet wieże działowe. Pierwsze odnotowane zejście do wraku miało miejsce we wrześniu 1999 roku, drugie w lipcu 2000. Oba przeprowadził Mark Ellyatt. Wedle jego relacji kadłub jest w dobrym stanie, chociaż podziurawiony tu i ówdzie oraz pozbawiony (przed zatopieniem) wałów i śrub. W większości jest też mocno obrośnięty podwodną florą.