USS Utah należał do trzeciej pary amerykańskich drednotów, w niewielkim stopniu unowocześnionych wobec poprzedniego typu "Delaware", chociaż jako pierwsze ciężkie okręty US Navy były one napędzane turbinami parowymi. Służbę rozpoczął przed pierwszą wojną światową, we Flocie Atlantyku. W 1914 wziął udział w operacji lądowania wojsk amerykańskich pod Vera Cruz w Meksyku. W 1918 skierowany został na wody europejskie, gdzie pozostał do końca roku, aby po powrocie do Bostonu rozpocząć rutynową służbę, która obejmowała cykle szkolenia i kurtuazyjne wizyty w obcych portach.

W latach 1925-27 poddany został (wraz ze swoim bliźniakiem) modernizacji polegającej na wymianie kotłów z węglowych na opalane ropą, dodaniu "bąbli" przeciwtorpedowych, wzmocnieniu pancerza pokładowego i przeniesieniu na wyższe pokłady części stanowisk artylerii średniego kalibru. Znacznie zmieniła się również sylwetka okrętu. W tej postaci służył do 1930 roku, kiedy na mocy traktatu londyńskiego doszło do dalszej redukcji flot liniowych. Nie poddano go jednak złomowaniu, jak stało się to w 1931 roku z USS Florida.

1 lipca 1931 przemianowano go na jednostkę pomocniczą (AG-16) i rozpoczęto przebudowę na sterowany radiem ruchomy cel. Prace trwały blisko rok. Zamontowane na okręcie, bardzo nowoczesne jak na owe czasy urządzenia, pozwalały na zdalne sterowanie z innej jednostki pływającej albo z samolotu, dowolne zmiany kursu i szybkości oraz stawianie zasłony dymnej. Pozbawiony został równocześnie uzbrojenia, chociaż pod koniec lat trzydziestych ustawiono na pokładzie USS Utah pewną liczbę baterii przeciwlotniczych.

Na początku czerwca 1932 okręt przeszedł przez Kanał Panamski na Pacyfik i wszedł w skład pierwszej eskadry szkolnej stacjonującej w San Pedro w Kalifornii. Przez następne lata służył jako cel dla lotnictwa, holownik tarcz podczas strzelań artyleryjskich oraz obiekt pozorowanych ataków okrętów podwodnych. Dla oszczędzenia konstrukcji pokład wyłożono dodatkowo drewnianymi belkami. Załoga składała się z blisko 500 osób, które pozostawały na okręcie podczas ataków, chroniąc się głęboko w opancerzonych częściach jednostki.

W czerwcu 1935 został skierowany na Hawaje, aby w sierpniu tego samego roku stać się szkolną jednostką przeciwlotniczą. W maju 1941 powrócił na Zachodnie Wybrzeże i podczas trzymiesięcznego pobytu w stoczni otrzymał nowe uzbrojenie złożone z dział kalibru 127 mm (ustawionych między innymi na wieżach dawnej artylerii głównej), dwudziestomilimetrowych działek i ciężkich karabinów maszynowych. Przed ponownym skierowaniem na Hawaje we wrześniu 1941 dostał jeszcze szary, wojenny kamuflaż.

Dzień przed japońskim atakiem na Pearl Harbor USS Utah powrócił z kolejnych ćwiczeń i zacumował u zachodniego brzegu wyspy Ford. Rankiem 7 grudnia stał się obiektem ataków lotników japońskich, którym musiał jawić się z powietrza jako pełnowartościowy pancernik - chociaż na odprawach byli uprzedzani, aby "omijać Utah". Pierwsza torpeda trafiła okręt o 8.01, chwilę później druga eksplodowała niemal w tym samym miejscu. O 8.04 Utah miał już 40 stopni przechyłu.

Prace postępowały niespiesznie do początków 1944 roku. Zespół 17 wyciągarek elektrycznych połączonych z okrętem całym systemem lin zdołał niemal wyprostować kadłub, gdy pojawiły się problemy. Pancernik, który dotąd pewnie opierał się o dno, jakby "stracił przyczepność" i zaczął ślizgać się w kierunku brzegu. Po analizie sytuacji i oszacowaniu kosztów dalszych prac, uznano że w warunkach wojennych byłoby to wyrzucanie pieniędzy. W marcu 1944 wszelkie działania wydobywcze zostały przerwane i pancernik pozostał na miejscu, z przechyłem 38 stopni.

Do pomysłu usunięcia wraku z basenu portowego powrócono w 1956 roku. Szybko jednak okazało się, że operacja kosztowałaby co najmniej 4 miliony dolarów i musiałaby potrwać ze dwa i pół roku. Wyrażano także poważne wątpliwości, czy godzi się tak tratować morski grobowiec ponad pięciu dziesiątków osób. Ostatecznie doprowadziło to w 1972 roku do wzniesienia na nabrzeżu wyspy Ford pomnika ku czci poległych. Obecnie wrak USS Utah jest uznawany oficjalnie za grób wojenny i podlega ochronie tak samo, jak spoczywający po drugiej stronie wyspy wrak pancernika USS Arizona.