Niemcy zostały potraktowane po przegranej wojnie dość bezkompromisowo, zgodnie z zasadą "zwycięzca bierze wszystko". Chociaż w pewien sposób zrozumiałe, było to też świadectwo braku politycznej wyobraźni, gdy miast spróbować rozwiązać problemy, które I wojnę światową spowodowały, w zasadzie jeszcze je pogłębiono, dokładając do tego wzrost resentymentów w świeżo powstałej Republice Wajmarskiej. Jak wiadomo, w dłuższej pespektywie nie skończyło się to dobrze (bo i dobrze skończyć się nie mogło), wcześniej zaś sprawiło, że internowana w Scapa Flow flota niemiecka, na której częściowe chociaż odzyskanie wcześniej liczono, została wobec fiaska negocjacji zniszczona rękami własnych załóg. Internowanie objęło łącznie 176 jednostek, z czego 74 trafiły do Scapa Flow (między 25 a 27 listopada 1918), bazy Royal Navy na Orkadach. Znalazły się wśród nich wszystkie z przekazanych ciężkich jednostek niemieckiej floty, której oprócz predrednotów pozostawiono początkowo także drednoty typów Nassau i Helgoland.

Okręty zostały rozbrojone, ich załogi znacznie zredukowane, niemniej im dłużej czekały, tym bardziej było oczywiste, że flota nigdy nie wróci do Niemiec. Ostateczna decyzja o jej samozatopieniu została podjęta 21 czerwca, gdy flota brytyjska wyszła w morze na ćwiczenia. Wszystkie załogi wykonały rozkaz wiceadmirała Von Reutera i Brytyjczycy niewiele mogli na to poradzić. Udało im się skierować na płycizny część lżejszych jednostek, jednak aż 52, w tym wszystkie prócz jednego pancerniki i krążowniki liniowe pogrążyły się w wodzie. Reakcja brytyjska była łatwa do przewidzenia - chociaż samozatopienie floty (największe takie w nowożytnej historii) było oczywistym naruszeniem uzgodnień i jawnym buntem, najważniejszy był fakt, że flota cesarska została fizycznie zlikwidowana i Wielka Brytania nie musiała już się martwić, że niemieckie jednostki zasilą marynarki wojenne innych państw.

W Scapa Flow znajdowało się 11 niemieckich pancerników i 5 krążowników liniowych, z których do stanu względnej używalności zdołano przywrócić tylko jeden pancernik (Baden). Wraki większości pozostałych wydobyto i złomowano w latach 1927-1946, na dnie pozostały tylko trzy najgłębiej leżące (maksymalnie do 47 metrów), którymi nie opłacało się wówczas zajmować. I to są właśnie trzy jednostki typu König (czwarta, Grosser Kurfürst, została wydobyta w kwietniu 1938 roku). Oprócz nich w Scapa Flow znajdują się jeszcze wraki dwóch brytyjskich pancerników.

Wszystkie trzy wraki spoczywają na dnie do góry stępką i widać po nich, że zatonęły blisko 100 lat temu. Mimo to uchodzą za atrakcyjny cel nurkowania i są często odwiedzane.

König został częściowo złomowany, tracąc rufę ze śrubami, denną część kadłuba od strony rufy oraz dziobową do pierwszej barbety. Podobnie jak pozostałe wraki w Scapa Flow, zapada się z wolna pod własnym ciężarem.

Kronprinz Wilhelm spoczywa na nierównym dnie, przez co można dojrzeć jego dziobowe, jak i rufowe wieże artylerii głównej. Poza tym stracił śruby oraz sporo z części dziobowej i dennej, zaraz za śródokręciem. Spośród wszystkich trzech wraków jest zapewne w najlepszym stanie.

Markgraf także stracił śruby, ale stery są wciąż na miejscu. Dziobowa część kadłuba została częściowo zezłomowana, podobnie jak sporo płyt pancernych z kadłuba. Na północ od niego spoczywają na dnie cztery wieże artyleryjskie, wypadłe z barbet pancernika Bayern, wydobytego w 1934 roku.

W czerwcu 2019 roku na portalu eBay pojawiła się oferta sprzedaży wraków wszystkich trzech pancerników (oraz kążownika SMS Karlsruhe), która początkowo została uznana za rodzaj żartu, ale po niejakich wyjaśnieniach okazała się prawdziwa. Zamieścił ją poprzez swojego prawnika Tommy Clark, emerytowany właściel formy wydobywczej, która uzyskała w swoim czasie prawa do obiektów od brytyjskiego rządu (który uregulował kwestie własności w tej materii z niemieckim rządem w latach sześćdziesiątych). Wraki zostały ostatecznie nabyte za łączną sumę 85 tysięcy funtów przez firmę z Bliskiego Wschodu (pancerniki) oraz pewną osobę prywatną (krążownik). Nie zmienia to jednak ich chronionego statusu, co oznacza, że nabywcy nie mogą prawnie prowadzić na wrakach żadnych prac wydobywczych.

Niemieckie wraki w Scapa Flow zostały uznane w 1979 roku za objęte ochroną zabytki, niemniej od czasu zaraz po II wojnie światowej służą wciąż za źródło łatwo dostępnej stali wytopionej przed erą atomową i tym samej nie nacechowanej żadną inną radioaktywnością ponad naturalne promieniowanie tła. Niemniej obecnie są tu już niewielkie ilości materiału, przydatnego przy budowie mierników promieniowania, aparatury medycznej czy naukowej.