Lekkie krążowniki typu Atlanta, wraz z wyróżnianym później podtypem Oakland, obejmującym ostatnie cztery jednostki, zostały pomyślane jako krążowniki zwiadowcze, jednak świetnie sprawdziły się w roli jednostek przeciwlotniczych, w czym sporą rolę odegrało wyposażenie ich w 16 (ostatnie cztery: 12) uniwersalnych dział kalibru 127 mm. Równocześnie jako ostatnie krążowniki US Navy otrzymały jeszcze wyrzutnie torpedowe i wyrzutnie bomb głębinowych. Mimo to przez nikłe opancerzenie i ograniczone pole ostrzału dział o kalibrze pasującym raczej niszczycielom nie nadawały się najlepiej do walki z innymi, zwłaszcza cięższymi jednostkami nawodnymi. Tylko wojenne potrzeby sprawiały, że musiały czasem brać udział w podobnych akcjach, i to w charakterze krążowników, chociaż bardziej przypominały wielkie niszczyciele z grupy tak zwanych "przewodników flotylli". Ich zmodyfikowana wersja, typ Juneau, od razu został zaprojektowany jako krążownik przeciwlotniczy, przez co cechowało go lepsze zrównoważenie systemów uzbrojenia, inna trochę architektura nadbudówek jak i pominięcie wszystkiego, byłoby niepotrzebnym ciężarem na pokładzie. Wszystkie jednostki weszły do służby już w trakcie wojny. Utracono dwie z nich, USS Atlanta i USS Juneau, obie podczas walk o Wyspy Salomona (podobnie zresztą jak trzeci utracony podczas II wojny lekki krążownik US Navy, USS Helena). Sześć pozostałych odstawiono kilka lat po wojnie do rezerwy, przy czym ostatni z nich został posłany na złom w 1971 roku.