Po zakończeniu prób morskich SMS Regensburg został włączony w skład działającej na Bałtyku 2. Grupy Rozpoznawczej Hohseeflotte i już jedenaście dni później wziął udział w ostrzeliwaniu rosyjskich pozycji pod Połągą na Litwie. Krótko później rozważano wysłanie krążownika na Atlantyk wraz z liniowcem pasażerskim Cap Polonio (który miał zostać przebudowany na krążownik pomocniczy), ale ostatecznie przeważyła opinia, że te jednostki tak samo źle by skończyły w roli rajderów, jak wszystkie, które wcześniej znalazły się na dalszych rubieżach. Plan więc porzucono.

W połowie maja Regensburg wziął udział w akcji minowania obszaru Ławicy Dogger, zaś z końcem sierpnia 1915 ponownie znalazł się na Bałtyku, ostrzeliwując (obecnie estońską) wyspę Hiuma. W kolejnych miesiącach działał minowo u brzegów Holandii, w patrolach skierowanych przeciwko żegludze handlowej w Skagerraku i Kattegacie, jak i wypadach rozpoznawczych na Morze Północne. Pod koniec kwietnia osłaniał niemieckie krążowniki liniowe w czasie akcji bombardowania Yarmouth i Lowestoft. Podobnie współdziałał z nimi podczas bitwy jutlandzkiej, kiedy to został pomyłkowo (ale niecelnie) ostrzelany przez krążownik liniowy HMS Tiger - w bitewnym zamieszaniu ktoś uznał go początkowo za zdecydowanie cięższą jednostkę. W bitwie tej występował w roli przewodnika flotylli torpedowców i około 19:00 przeprowadził wraz z nimi jeden atak, który zakończył się poważnym uszkodzeniem kontrtorpedowca HMS Shark.

Gdy floty oderwały się od siebie w zapadających ciemnościach, Regensburg otrzymał rozkaz pozbierania trzech flotylli torpedowców dla przeprowadzania pośród nocy ataku na brytyjskie jednostki. Nic z tego nie wyszło, niemniej nad ranem, już po dziewiątej, krążownik zmienił kurs dla przechwycenia osłonowo torpedowców, niosących załogę SMS Lützow, zdjętą z okrętu przed jego samozatopieniem. To zakończyło udział Regensburga w bitwie. Wystrzelił w jej trakcie 372 pociski, wychodząc ostateczne bez najmniejszych strat czy uszkodzeń. W 1917 został przesunięty do 4. Grupy Rozpoznawczej, skierowanej początkowo w rejon Piławy (obecnie Bałtyjsk), rychło jednak odwołanej na Morze Północne. Nieco wcześniej, w tym samym 1917 roku, został poddany modernizacji uzbrojenia (SMS Graudentz przeszedł tę operację w 1916), polegającej na wymianie 12 dział 105 mm na 7 dział kalibru 150 mm, usunięciu podwodnych wyrzutni torpedowych i zastąpieniu ich czterema wyrzutniami pokładowymi, jak i dodaniu dwóch dział przeciwlotniczych 88 mm.

I kolejna kartka, tym razem już francuska
Picture: deutsche-schutzgebiete.de

4 czerwca tego samego roku został przejęty Cherbourgu przez francuską marynarkę wojenną pod prowizoryczną nazwą J. Po częściowej wymianie artylerii (francuskie działa przeciwlotnicze 75 mm zastąpiły niemieckie, usunięto też jedno z dział 150 mm), został w 1922 roku wcielony do Marine Nationale w jako Strasbourg. Początkowo stacjonował w Breście, później w Tulonie. W 1925 roku brał udział we francuskim desancie w Afryce Północnej (w trakcie wojny o republikę Rifu), w 1928 został skierowany do poszukiwań załogi sterowca Italia i Roalda Amundsena, celem czego przeszedł aż do Tromso, w drodze powrotnej zawijając jeszcze do Reykjavíku. W 1934 zmieniono mu nazwę na Strasbourg II, co wiązało się z budową nowego szybkiego pancernika typu Strasbourg. 14 czerwca 1936 krążownik został przeniesiony co rezerwy i trafił do Lorient, gdzie służył później jako baza dla dywizjonu niszczycieli. Po zajęciu Francji przez Niemców w 1940 roku ci ostatni rozważali wstępnie reaktywację okrętu, ostatecznie jednak został wykorzystany jako hulk mieszkalny, zakotwiczony w taki sposób, żeby osłaniał dodatkowo nabrzeże (i schrony) używane przez u-booty. W 1944 roku zatopiono go w tymże miejscu, co w założeniu miało poprawić jeszcze poziom zabezpieczenia portu.

Wrak Strasbourga w porcie Lorient (2012)
Picture: Redfive via Wikipedia

Z wojennych relacji zdaje się wynikać, że w chwili samozatopienia krążownik nie był wcale wrakiem - wyposażony dodatkowo w sieci przeciwtorpedowe i zaczepy dla balonów zaporowych pełnił zapewne dość istotną rolę w systemie obrony schronów dla okrętów podwodnych. Trudno powiedzieć, kiedy i jakim trybem zniknęły z wraku nadbudówki, wszakże to, co obecnie znajduje się w zatoce u wejścia do portu Lorient, to tylko sam kadłub, i to niekompletny. Jak można wyczytać, widoczny jest on dobrze podczas odpływu, zaś zdjęcia ukazują jego postępujący rozpad, tym razem już wyraźnie za sprawą czynników naturalnych. Nadal jednak jest rozpoznawalny, zwłaszcza w części dziobowej.

Położenie wraku Strasbourga w porcie w Lorient
Picture: Google Maps