Wedle pierwotnego planu Admirał Nachimow miał zostać ukończony w październiku 2016 roku, jednak pierwsze opóźnienie wiązało się ze spowodowanymi wojną brakami dostaw niezbędnych mechanizmów, między innymi produkowanymi w Wielkiej Brytanii części turbin. Kolejny termin, wyznaczony na lipiec 1917, także okazał się nierealny, potem zaś zaczął się kołowrót wydarzeń historycznych, od rewolucji lutowej począwszy. Jakkolwiek wola ukończenia okrętu nie zmalała nawet po rewolucji paździenikowej, realia nie dawały po temu szans. Gdy nastała wojna domowa, okręt przechodził kilka razy z rąk do rąk i w styczniu 1919 roku został nawet przemianowany - po włączeniu na krótko do floty Ukrainy jako Hetman Bohdan Chmelnyckyj. Ostatecznie Biali próbowali go zabrać ze sobą, co jednak po przeprowadzeniu do Odessy zakończyło się osadzeniem kadłuba na mieliźnie. I w takim stanie przejęła go władza radziecka.

W późniejszych latach był kilka razy modernizowany, przy czym zmiany objęły między innymi wymianą wyrzutni torpedowych oraz wzbogacenie uzbrojenia przeciwlotniczego, zaś pod koniec lat trzydziestych wzięto się także za dostosowanie kotłów do opalania tylko ropą (już bez udziału węgla). Poza tym Czerwona Ukraina, będąca z chwilą wejścia do służby najnowocześniejszym (!) okrętem Floty Czarnomorskiej, odbyła do wybuchu II wojny kilka wizyt zagranicznych. W czerwcu 1941 stacjonowała w Sewastopolu. W następnych miesiącach wzięła udział w akcjach minowych, wspieraniu ogniem swoich dział obrony Odessy oraz ewakuowaniu obrońców tego miasta. Potem krążownik wspomagał obronę Sewastopola, aż 12 listopada otrzymał jedno bezpośrednie i trzy bliskie trafienia podczas nalotu w wykonaniu Ju 87. Zatonął przy nabrzeżu następnego dnia z łączną ofiarą ponad 75 ludzi z załogi. Kilka dni później zdjęto z niego sporą część uzbrojenia, wykorzystanego przy obronie miasta. Kadłub podniesiono dopiero po wojnie, w 1947 roku. Przez parę lat pełnił funkcję jednostki szkolnej (jako STŻ-4), od 1950 zredukowanej do roli pływającego celu (CŁ-53), aż w maju 1952 został osadzony na płyciźnie w rejonie krymskiego półwyspu Bakajskaja, tym razem jako cel dla lotnictwa morskiego. Wedle dostępnych relacji w 1980 roku żaden element wraku nie wystawał już ponad powierzchnię wody.

Trudno powiedzieć, jak długo wrak krążownika był wykorzystywany jako cel, niemniej pierwsza relacja z jego oględzin pochodzi dopiero z 2007 roku. Stwierdzono wówczas w oficjalnym raporcie, że około 70 procent jego kadłuba uległo całkowitemu zniszczeniu, zaś pozostałości, wśród których natrafiono jednak na kilka większych fragmentów, zostały rozrzucone na powierzchni jednego kilometra kwadratowego. Głębokość zalegania szczątków określono na 5 metrów, z najwyższym punktem 4,5 metra nad dnem (co sugeruje, że niektóre z tych fragmentów musiały być nawet spore). W 2009 roku odnośne władze sprzedały owe pozostałości na aukcji za kwotę 60 tysięcy grzywien, ale nie doprowadziło to do usunięcia całego wraku. Nieco później została władzom zgłoszona propozycja objęcia szczątków krążownika ochroną i uznania ich za pomnik historii, z możliwym wyeksponowaniem. Władze odpowiedziały na to w 2012 roku urzędowym pismem, w którym stwierdzono, że nie planuje się tego rodzaju wydatków. W następnym roku zjawiła się wszakże na miejscu ekipa nurków z klubu w Togliatti, która przedstawiła potem skrótową relację, wzbogaconą kilkoma zdjęciami.