Po wejściu do służby HMS Defence znalazł się w składzie Home Fleet, w latach 1911-1912 przydzielony jako eskorta do RMS Medina, statku pasażerskiego przystosowanego do roli królewskiego jachtu dla Jerzego V. W rym charakterze odbył podróż do Indii, zaś po powrocie z początkiem 1912 roku został skierowany na Daleki wschód (do China Station), gdzie pozostał do grudnia. W 1913 przeniesiono go na Morze Śródziemne, czyniąc jednostką flagową 1. Dywizjonu Krążowników. Na samym początku Wielkiej Wojny wziął udział w nieudanym pościgu na niemiecką eskadrą, złożoną z krążownika liniowego SMS Goeben i lekkiego krążownika SMS Breslau, do września pozostając w rejonie Dardaneli. Stamtąd miał zostać skierowany na Południowy Atlantyk w ramach pościgu za Eskadrą Dalekowschodnią admirała von Spee, niemniej początkowo rozkaz ten odwołano, gdy okazało się, że przeciwnik nadal znajdował się na Pacyfiku. Sprawa wróciła w październiku i tym razem HMS Defence dotarł aż do Montevideo, gdzie doszła go wieść o klęsce Royal Navy pod Coronelem. Ostatecznie krążownik spotkał jeszcze przelotnie z eskadrą wiceadmirała Sturdee, przekazując swój sprzęt radiowy dalekiego zasięgu na pokład HMS Invincible, po czym skierował się jako eskorta transportu wojska do Południowej Afryki, 8 grudnia 1914 roku powracając ostatecznie do Anglii i do 1. Dywizjonu Krążowników Home Fleet.

Wrak HMS Defence został zlokalizowany po raz pierwszy w połowie lat osiemdziesiątych przez Clive'a Cusslera podczas jego peregrynacji na Morzu Północnym wraz z ekipą tworzącą NUMA. Pisarz nie dokonał jednak wówczas oględzin wraku, podając tylko pozycję, w której na niego trafił. Pierwsze oględziny szczątków, i tym samym ostateczna identyfikacja wraku, miały miejsce 6 czerwca 2001 roku, gdy Innes McCarthey zszedł do nich z pokładu Loyal Watcher. Kolejne wyprawy miały miejsce w 2003 i 2015 roku i ostatecznie dostarczyły one sporo materiału na temat stanu wraku okrętu. Największym zaskoczeniem w trakcie badań był fakt, że krążownik, który zginął w sposób sugerujący, iż jego kadłub po prostu rozpadł się na skutek eksplozji, został odnaleziony w stosunkowo niezłym stanie, z większością kadłuba nie tylko rozpoznawalną, ale pozostałą w całości i spoczywającą na dnie na równej stępce (co w tak płytkich akwenach jest raczej rzadkością). Maksymalna głębokość w tym miejscu wynosi 50 metrów, przy czym widoczność jest nawet niezła.

Stan wraku sugeruje, że doszło do eksplozji obu komór amunicyjnych głównej artylerii, albo na skutek niezależnych trafień, albo za sprawą "wędrującej" w głębi kadłuba fali uderzeniowej (jak sugerowali niektórzy obserwatorzy). Dość, że zdemolowały one niemal równocześnie dziób i rufę, powodując oderwanie obu zakończeń kadłuba. Stan wież burtowych sugeruje, jednoznacznie, że w większości z nich doszło do eksplozji, przy czym para dziobowych została wyrwana z barbet. To też spowodowało na tyle rozległe uszkodzenia części podwodnej, iż kadłub bardzo szybko i równomiernie zaczął wypełniać się wodą, przez co zatonął i spoczął na dnie w pozycji wyprostowanej. Rozrzut zidentyfikowanych w pobliżu szczątków i ich odległość od wraku sugeruje, iż od pierwszej eksplozji na pokładzie idącego z prędkością około 20 węzłów krążownika do jego zapadnięcia się pod wodę minęło 10 do 12 sekund. Wrak wyróżnia się także i tym, że nie został splądrowany przez złomiarzy (jak przypuszcza Innes McCartney, być może konieczność przedarcia się do maszynowni i kotłowni przez pancerz pokładowy była dla nich zbyt dużym wyzwaniem). W 1986 roku został objęty ochroną prawną jako grób wojenny, niemniej jest najciekawszym zapewne spośród wszystkich jutlandzkich wraków.

Wraki bitwy jutlandzkiej
Rozegrana w dniach 31 maja - 1 czerwca 1916 roku w pobliżu duńskiego wybrzeża Jutlandii bitwa była największym w historii spotkaniem bojowym ciężkich okrętów artyleryjskich, drednotów i krążowników liniowych. Przez wielu uważana do dziś za nierozstrzygniętą, kosztowała jednak życie blisko dziewięciu tysięcy ludzi i zakończyła się zatopieniem 25 jednostek, wśród których znalazły się 4 krążowniki liniowe, 1 predrednot, 3 krążowniki pancerne i 4 lekkie krążowniki. Wraki tych okrętów znajdują się nadal w różnym stanie zachowania na dnie Morza Północnego.