HMS Falmouth, brytyjska kartka pocztowa z 1914 roku
Picture: H. Symonds & Co, Q 21243 from the collections of the Imperial War Museums via Wikimedia

Pierwsze lata służby HMS Falmouth spędził we Flocie Atlantyku, w 1913 roku trafiając do rezerwy, gdzie wszakże nie zabawią długo, zmobilizowany w sierpniu 1914 i włączony w skład 1. Dywizjonu Lekkich Krążowników, działającego w składzie Grand Fleet. Od tej chwili regularnie współdziałał z ciężkimi jednostkami, głównie krążownikami liniowymi. Formalnie wziął udział w pierwszej bitwie koło Helgolandu (bez zaangażowania w walkę, podobnie jak i w bitwie koło Ławicy Dogger w styczniu 1915, po której eskortował krążowniki liniowe w drodze powrotnej do bazy. Podczas bitwy jutlandzkiej znajdował się w osłonie ciężkich jednostek Beatty'ego. W kontakt z przeciwnikiem wchodził kilkukrotnie: podczas ostrzeliwania uszkodzonego krążownika SMS Wiesbaden, a następnie krążowników liniowych SMS Lützow i SMS Derfflinger. Oddał też wówczas niecelny strzał torpedowy, samemu otrzymując dwa mało groźne trafienia. Podczas nocnych starć ostrzelał lekki krążownik SMS München, doprowadzając do jego chwilowego unieruchomienia. Jak później policzono, zużytkował podczas tej bitwy 175 pocisków, zajmując w swojej kategorii najwyższą lokatę.

Tonący HMS Falmouth
Picture: Pinterest

W drugiej połowie sierpnia 1916 roku miała miejsce kolejna akcja Kaiserliche Marine, mająca na celu zwabienie elementów Grand Fleet w zasadzkę. Plan opierał się z jednej strony na ostrzale miasta Sunderland przez niemieckie krążowniki liniowe, z drugiej zaś na okrętach podwodnych, które rozstawione na przewidywanej trasie brytyjskich ciężkich jednostek, skierowanych w tej rejon dla inwerwencji, miały przetrzebić przeciwnika. Nic z tego nie wyszło, głównie za sprawą wywiadu, który przechwycił i odczytał dość niemieckich wiadomości, żeby Grand Fleet zawróciła w porę do portów. Okręty podwodne otrzymały szybko rozkaz, żeby ponownie zająć się żeglugą handlową, ale U-66 i tak wypatrzył HMS Falmouth. Dwie z trzech odpalonych torped trafiły, ciężko uszkadzając krążownik, z którego zaczęto rychło zdejmować całą zbędą akurat załogę. Był wówczas atakowany powtórnie, ale dwie torpedy przeszły pod okrętem, który ruszył z prędkością dwóch węzłów w stronę brzegu. Rano zjawiły się przy nim holowniki (zaś mniej więcej w tym samym czasie U-52 storpedował i zatopił daleko na pełnym morzu bliźniaczego HMS Nottingham), niemniej holowany krążownik został rychło spostrzeżony przez U-63, który pomimo eskorty ośmiu kontrtorpedowców zdołał koło południa trafić okręt dwoma torpedami, powodując najpewniej śmierć ośmiu ludzi w kotłowni (krótko po 17:00 grupa ochotników próbowała ich odszukać w głębi kadłuba, ale bez powodzenia). Okręt zatonął dopiero po ośmiu godzinach, które jednak nie wystarczyły, żeby doholować go na płyciznę. Łącznie stracono 14 ludzi, oprócz ośmiu wspomnianych, dwóch poległo podczas pierwszego ataku, jeden utonął podczas zdejmowania załogi, jeden jeszcze zmarł później na skutek odniesionych ran.

Pierwsze kompleksowe badanie wraku zostało zorganizowane w 2015 roku przez brytyjską agencję rządową Historic England, która zleciła wstępne prace przygotowawcze firmie Fjordr (zajmującej się konsultingiem w sprawach morskich i historycznych), samo zaś badanie zostało przeprowadzone z pomocą Maritime & Coastguard Agency. Cała akcja pozwoliła nie tylko na stworzenie pełnej cyfrowej dokumentacji wraku, ale także zgromadzenie sporej porcji materiałów historycznych na jego temat (jak i krążowników typu Town). Dzięki temu powstała między innymi symulacja 3D, przedstawiająca obecny stan szczątków okrętu. Z niej to, jak i z opisu wraku wynika, że znajdujące się na dnie elementy nadal oddają zarys kadłuba i daje się wśród nich znaleźć sporo łatwych do identyfikacji fragmentów okrętu, jak kocioł czy jeden z kabestanów. Wyraźnie dostrzec można też łańcuchy kotwiczne. Ponieważ nie udało się ustalić dokładnego losu ośmiu ludzi z kotłowni numer 3, którzy zaginęli podczas drugiego ataku torpedowego, przypuszcza się, że ich szczątki mogą nadal znajdować się we wraku, który w marcu 2017 roku został ostatecznie objęty pełną ochroną prawną jako grób wojenny. Oznacza to, że jakkolwiek można do niego nurkować, ruszanie czegokolwiek jest zabronione.