Kléber przetrwał jakoś niecodzienne wodowanie (chociaż można spotkać się też z opinią, że konstrukcja kadłuba została jednak naruszona), tyle że podczas prób zaczął mieć problemy z maszynami. Potem przez jakiś czas było spokojniej, niemniej już w trakcie wizyty w Stanach Zjednoczonych w 1907 roku Kléber całkiem przypadkowo staranował amerykański statek handlowy SS Hugoma (zdarzyło się to 20 lutego na rzece Mississippi). Potraktowany niewielkim taranem krążownika statek zatonął, przy czym wedle różnych źródeł załoga albo ocalała, albo część jej jednak zginęła. W kolejnym roku Kléber został skierowany do Maroka, zaś w 1911 na Daleki Wschód (i w lipcu 1912 wpadł na skały na Morzu Japońskim z późniejszą naprawą w Kobe). Do kraju wrócił w 1913, trafiając na jakiś czas do bazy w Lorient.

Rozkaz odwołujący go z Dakaru przewidywał zawinięcie krążownika do Brestu, i tam około piątej rano 27 czerwca, ledwie Kléber przyjął pilota na redzie, dostrzeżono z jego pokładu dryfującą minę. Oczywiście wykonano zaraz stosowny manewr ominięcia, pechowo trafiając w ten sposób na inną minę z kompletu postawionego niedaleko portu przez niemiecki okręt podwodny UC-61. Ładunek detonował przy prawej burcie na wysokości tylnej kotłowni, wywołując dodatkowo pożar węgla w sąsiednich zasobniach. Winowajca, czyli UC-61 przebywał nadal w pobliżu i jego dowódca zastanawiał się nawet nad atakiem torpedowym na okaleczony krążownik, ale wobec nadciągających na pomoc jednostek zrezygnował z tego zamiaru. Kléber wypełniał się wodą na tyle szybko, że nie udało się go doprowadzić do brzegu. Gdy okręt stracił moc i zaczął mocno osiadać rufą, zrezygnowano także z jego holowania i wydano załodze rozkaz opuszczenia pokładu. Jakąś godzinę po eksplozji krążownik przewrócił się przez prawą burtę i zatonął. Z 568 obecnych na pokładzie osób zginęło 38.

Lokalizacja znajdującego się około 5,5 kilometra na południowy zachód od Pointe Saint Mathieu wraku nie była zapewne nigdy dla nikogo tajemnicą. W latach siedemdziesiątych doszło do częściowego złomowania obiektu, głównie w poszukiwaniu metali nieżelaznych, przez co kadłub został dodatkowo mocno naruszony, głównie w tylnej części, zniknęły też śruby krążownika. Niezależnie od tego swoje zrobiło również zaleganie przez ponad sto lat na względnie niewielkiej głębokości 48 metrów (przy czym spoczywający na niepodatnym, skalistym dnie wrak wznosi się na 15 metrów).

Sądząc po obfitości sieciowych relacji na jego temat, wrak Klébera wydaje się być bardzo popularnym celem nurkowań. Brak jego obrazów sonarowych, ale istnieją co najmniej trzy szczegółowe szkice, różniące się w detalach, niemniej ogólnie ukazujące ten sam mniej więcej obraz. Zgodnie z nimi kadłub spoczywa do góry stępką, przy czym z braku grubej warstwy osadów nie wbił się w podłoże i można ujrzeć go w pełnym wymiarze. Co najmniej trzy wieże działowe są dobrze widoczne (obie burtowe i przednia, która musiała wypaść z barbety i leży przy lewej burcie tuż obok odrwanej od pokładu pancernej wieży dowodzenia). Pomimo zapadłej części dziobowej i pękniętej dennej części kadłuba, nadal rozpoznawalny jest otwór uczyniony na prawej burcie przez eksplozję miny. W jednej z relacji pojawia się też wątek dużej ilości drewnianych szczątków, wyzierających spod rozerwanego w wielu miejscach poszycia, przez co autor sugeruje wręcz, iż zasadnicza konstrukcja kadłuba musiała być drewniana, jednak brak w źródłach wzmianki o szerszym zastosowaniu drewna przy budowie krążowników typu Dupleix. Możliwe, że chodzi tak naprawdę o tekowe podłoże pancerza czy poszycia, i wtedy i później stosowane niekiedy w ciężkich okrętach, albo szczątki wypełnionych celulozą koferdamów.