Blas de Lezo powstał w stoczni bazy marynarki wojennej w Ferrol na atlantyckim wybrzeżu Hiszpanii. Jakkolwiek w chwili podjęcia decyzji o budowie reprezentował projekt dość nowoczesny, wchodząc do służby w 1925 roku (wedle jednych źródeł pod koniec lutego, wedle innych zaś w marcu), był już jednostką przestarzałą. Nie dość szybką, jak na lekki krążownik, oraz pozbawioną nowoczesnego systemu kierowania ogniem. Z początkiem 1926 roku zapisał się w historii jako jednostka wsparcia podczas transatlantyckiego przelotu z Palos de la Frontera w Hiszpanii do Buenos Aires w wykonaniu Ramóna Franco (oficera sił lotniczych i brata późniejszego dyktatora) - przelotu, należy dodać, udanego.

Lepanto przeszedł szczęśliwie przez owo "ucho igielne" o szerokości 365 metrów, niemniej Blas de Lezo, ku niebotycznemu zdumieniu wszystkich na mostku, w coś uderzył. Jak później ustalono, musiała to być jedna z dwóch obecnych w kanale iglic skalnych (na głębokości 5,1 i 5,2 metra), które jako nader trudne do wykrycia przy ręcznym sondowaniu nie figurowały wtedy na żadnej mapie. Na uszkodzonym krążowniku przede wszystkim zadbano o ostrzeżenie idącej z tyłu bratniej jednostki przez niebezpieczeństwem, potem zaś, gdy okazało się że okręt mocno bierze wodę i dostał już przegłębienia na dziób, zaczęto zdejmowanie załogi. Podobnie jak w przypadku Cardenal Cisneros dwadzieścia siedem lat wcześniej (ale tylko pięć mil na północ od Capo Finisterre) obyło się bez strat w ludziach. Utrata krążownika wywołała ostre reakcje opinii społecznej, niemniej proces sądowy, który oprócz dowódcy okrętu objął też kierujących manewrami, zakończył się pełnym uniewinnieniem oskarżonych. Uznano, że wobec stanu map wszyscy oni mieli prawo poczytywać nakazany manewr za bezpieczny, zaś uszkodzenia krążownika wykluczały jego uratowanie.

Jak to zwykle bywa, położenie wraku Blas de Lezo było od początku dobrze znane przede wszystkim rybakom. Po przejściu kanału oddalił się on na jakieś pięć kilometrów od miejsca zdarzenia i zatonął na głębszej wodzie, przez co dotarcie do niego nie było takie łatwe. Pierwszy raz miało to miejsce dopiero w 2004 roku i dokonali tego trzej nurkowie ze szkoły Technical Diving International: José Manuel Silva, Juan Montero i Unai Artaloitia. Od tamtej pory wrak odwiedzany był jeszcze kilkukrotnie, zaś w 2018 roku udostępniono obszerny materiał na jego temat, zebrany ramach cyklu telewizyjnego Buscadores de naufraxios, poświęconego wrakom istotnych jednostek, dostępnym brzegów Hiszpanii.

Wrak krążownika Blas de Lezo znajduje się na głębokości 76 metrów. Spoczywa na równej stępce zaklinowany pomiędzy dwoma masywnymi skałami na dnie. Jak przekazuje się w relacjach, kadłub pozostał mniej więcej w całości, ale pokłady się zapadły, przez co wnętrze owego kadłuba przedstawia dość chaotyczny obraz. Można tak jednak dorachować się w rzeczonym chaosie wszystkiego, co być tam powinno, nawet jeśli mało co pozostało na swoim dawnym miejscu.