Podobnie jak Niemcy czy Włochy, Japonia przez lata trzymała się jednego wzoru lekkiego krążownika, rozwijanego i udoskonalanego w latach 1917-1925 i reprezentowanego przez cztery kolejne typy: Tenryu, Kuma, Nagara i Sendai. Potem, za sprawą uzgodnień traktatowych, budowa krążowników tej podklasy ustała, chociaż wcześniej zdążono wprowadzić do służby jedyny w swoim typie, eksperymentalny lekki krążownik Yubari (1923), który trzynaście lat później stał się punktem wyjścia przy projektowaniu nowych, bardziej nowoczesnych okrętów. Były one większe od poprzedników, o zgrabnej sylwetce i trochę lepiej uzbrojone. Uchodziły za udane konstrukcje i jako jedne z nielicznych wśród japońskich krążowników nie były przeładowane nadbudówkami i nie miały problemów ze statecznością. Za najważniejsze uzbrojenie na ich pokładach uznawano osiem wyrzutni torpedowych, uzbrojenie artyleryjskie traktując jako drugo i trzeciorzędne. Miało to niewątpliwie związek z faktem, iż we flocie japońskiej lekkim krążownikom przypisywano przede wszystkim rolę przewodników flotylli, czyli okrętów mających współpracować ściśle z niszczycielami i realizujących zadania typowe dla niszczycieli. Inaczej, niż w US Navy czy, zwłaszcza, Royal Navy, gdzie rola lekkich krążowników była szerzej definiowana.

Podstawowa wada typu Agano wiązała się z faktem, że okręty te powstały zbyt późno. Pierwszy z nich wszedł do służby w 1942 roku, ostatni w 1944, czyli w schyłkowym okresie Połączonej Floty, kiedy braki paliwa i dominacja US Navy na morzu i w powietrzu nie dawały szansy na powodzenie operacji w rodzaju tych z początku wojny. Pierwsze trzy zostały zatopione między lutym 44 a kwietniem 45, zaś Sakawa, który został wprowadzony do służby jako ostatni, został przejęty po wojnie przez USA. Z kolejnego rozpoczętego typu Oyodo ukończono przed kapitulacją tylko jedną z siedmiu planowanych jednostek, pokrewną mocno zresztą typowi Agano, ale przewidzianą do współdziałania z grupami okrętów podwodnych. Jak można się domyślić, nigdy nie miała okazji wystąpić w tej roli i została zatopiona w lipcu 1945 roku.