Krótko po wejściu do służby SMS Zenta został skierowany na Daleki Wschód, gdzie w 1900 brał udział w tłumieniu powstania bokserów, wysyłając na ląd oddziały sformowane z załogi (Austro-Węgry należały do koalicji ośmiu mocarstw, które zdecydowały się na interwencję i uczynienie z Chin niemalże kolonii Zachodu). Powróciwszy w następnym roku na Adriatyk, w latach 1902-1903 odbył długi rejs po wodach Afryki i Ameryki Południowej, odwiedzając szereg portów, od Mombasy po Buenos Aires i Freetown. Podczas modernizacji w 1905 roku otrzymał radiostację i nowe działa w dziobowej części. Zapewne wtedy także zdemontowano całość (albo większość) ożaglowania, które nosił zgodnie z projektem. Przydanie żagli - o powierzchni 585,8 m kwadratowych - miało w założeniu zwiększyć zasięg działania krążownika. Kolejne lata spędził jako lider flotylli z okresowymi przerwami, kiedy był przenoszony do rezerwy. W 1909 roku odwiedził jeszcze Grecję, później zaczął pełnić także zadania szkoleniowe. Podczas pierwszej wojny bałkańskiej w 1913 roku brał udział w blokadzie Czarnogóry, zaś z chwilą wybuchu I wojny światowej został przydzielony do 1. Dywizjonu Krążowników, którego głównym zadaniem było tym baczniejsze pilnowanie czarnogórskich brzegów.

Krążownik próbował jeszcze wycofać się w stronę brzegu, ale o 9:03 Francuzi i tak otworzyli do niego ogień. Dysproporcja sił była przytłaczająca, niemniej Zenta ruszył w stronę nieprzyjaciela, dając szybszemu Ulanowi szansę ucieczki. Potem odpowiedział jeszcze ogniem, chociaż przeciwnik znajdował się wciąż poza zasięgiem jego dział. Sam był ostrzeliwany przez tyle jednostek, że żadna z nich nie mogła poprawnie korygować ognia. O 9:12 został obezwładniony, o 9:20 francuski admirał nakazał wstrzymanie ognia do dryfującego i płonącego krążownika. SMS Zenta zatonął rufą dziesięć minut później ze stratą 173 ludzi z załogi. Doszło do tego około pięciu mil morskich od miasta Castellastua (dzisiaj Petrovac na Moru). Francuzi nie prowadzili akcji ratunkowej zakładając, że kilka ocalałych szalup krążownika podoła zadaniu, zwłaszcza wobec bliskości brzegu. 139 rozbitków rzeczywiście tam dotarło, trafiając na parę lat do niewoli. Dodać jeszcze można, że flota Austro-Węgier w ogóle nie zareagowała na obecność przeciwnika i nie wyszła w morze. Jej dowództwo dowiedziało się o całej akcji dopiero wówczas, gdy Ulan powrócił do portu, armada zaś nie zabawiła długo na Adriatyku, gdyż w przypadku podobnie wielkiego zespołu wymagałoby to masywnego wsparcia logistycznego.

Wrak SMS Zenta został zlokalizowany w październiku 1996 roku i pierwszą osobą, która dokonała identyfikacji jednostki był doświadczony nurek Milos Stojanovic. Upowszechnił on następnie wyniki swoich peregrynacji, z latami czyniąc z tego miejsca całkiem popularne zapewne miejsce wypraw. Zwłaszcza, że wrak wydaje się być bardzo atrakcyjnym obiektem. Spoczywa na głębokości 70-75 metrów, na równej stępce. Pomimo sporego, jak się wydaje, zagłębienia w osady denne, wznosi się na wysokość do 10 metrów. Co więcej, jakkolwiek obrośnięty nieco, jest w bardzo dobrym stanie, zaś na jego pokładzie wszystko zdaje się trwać niezmienione od chwili, gdy zatonął w walce. Na miejscu jest większość dział, jest mostek z przyrządami nawigacyjnymi. Jak sugerują opisy, nawet przy nurkowaniu technicznym nie da się obejrzeć całości podczas jednego tylko zejścia. Nie jest raczej wrakiem prawnie chronionym i brak informacji o dostrzeżeniu na nim ludzkich szczątków, ale bez wątpienia należy mu się szacunek taki sam, jak innym żołnierskim mogiłom.