Po wejściu do służby SMS Rostock trafił w skład Hochseeflotte jako przewodnik flotylli niszczycieli, zaś jego pierwszą znaczniejszą akcją była bitwa koło ławicy Dogger (24 stycznia), gdzie działał w osłonie krążowników liniowych. W marcu został przesunięty na krótko w rejon Kłajpedy na Bałtyku. W drugiej połowie kwietnia, już po powrocie na Morze Północne, wziął udział w wyprawie dla zbombardowania Yarmouth and Lowestoft na brytyjskim wybrzeżu. W czasie, gdy ciężkie jednostki wypełniały zadanie, działający w ramach grupy sześciu lekkich krążowników Rostock starł się krótko z lekkimi jednostkami sił Harwich, które wszakże wycofały się po interwencji niemieckich krążowników liniowych.

SMS Rostock, widokówka poczty polowej
Picture: Marineschiffspost via German Postal History

W trakcie bitwy jutlandzkiej znajdował się w składzie 2. Grupy Rozpoznawczej Hochseeflotte i ponownie przewodził, jako jednostka flagowa, flotylli niszczycieli osłaniających główne siły niemieckiej floty. Do akcji wszedł pierwszy raz około 17:30, gdy jako jeden z wielu okrętów otworzył ogień do brytyjskich niszczycieli HMS Nestor and HMS Nicator, próbujących wykonać atak torpedowy na przeciwnika. O 19:32 przeszedł wraz z dowodzonymi niszczycielami przez własną formację, aby położyć zasłonę dymną, wskazaną podczas wykonywania manewru odwrotu przez linię bojową pancerników. Część z tych niszczycieli została zaraz potem odesłana przez dowódcę flotylli dla osłony uszkodzonego SMS Lützow. Po wyrównaniu szyków Rostock dołączył do 4. Grupy Rozpoznawczej i wraz z nią nawiązał krótko po północy kontakt z brytyjskim 2. Dywizjonem Lekkich Krążowników. Wywinął się wówczas tak od brytyjskich torped, jak i ryzyka staranowania przez własne jednostki w trakcie uników (co nie udało się krążownikowi Elbing, który zderzył się z fatalnym dla siebie skutkiem z pancernikiem SMS Posen). Około 1:30, podczas kolejnego starcia z wyłaniającymi się z mroku okrętami przeciwnika oświetlił reflektorami i ostrzelał niszczyciel HMS Broke, niemniej dwa inne niszczyciele, odległe tylko o 900 metrów HMS Ambuscade and HMS Contest wystrzeliły w jego kierunku po torpedzie.

Oba pociski były nastawione na szybki przebieg i jeden z nich trafił (do dziś nie wiadomo, który z dwóch). Potem Rostock dostał się jeszcze pod celny ogień niszczyciela HMS Broke. Chociaż obezwładniony, ze słoną wodą w obiegu systemu kotłów i przechyłem pięciu stopni na lewą burtę, dzięki sprawnym wciąż pompom krążownik nie tonął, został zatem wzięty na hol przez jeden z niszczycieli (zaś dwa inne dołączyły tytułem eskorty) i może nawet udałoby się go uratować, zwłaszcza, że po jakimś czasie udało się ponownie uruchomić turbiny, gdyby nie kolejne nocne spotkanie, tym razem z lekkim krążownikiem HMS Dublin. Starając się zyskać na czasie przez postawienie zasłony dymnej i przekazywanie przeciwnikowi fałszywych sygnałów (sugerujących, że to brytyjska grupka lekkich jednostek tak sobie tutaj wędruje) w ciągu około dziesięciu minut zdjęto z uszkodzonego okrętu załogę i założono ładunki wybuchowe w celu jego samozatopienia. Dla wszelkiej pewności dwa niszczyciele odpaliły jeszcze do niego trzy torpedy. Rostock zatonął dziobem około 4:25, straciwszy w trakcie całej bitwy 14 zabitych i sześciu rannych.

Sonarowy obraz wraku SMS Rostock z kwietnia 2015 roku
Picture: McCartney/JD-Contractor

Wiele sugeruje, że wrak krążownika SMS Rostock został zlokalizowany dopiero w sierpniu 2012 roku i nie był nawet wcześniej nawiedzany specjalnie przez złomiarzy. Rozpoznano go po raz pierwszy podczas wyprawy zorganizowanej przez JD-Contractor - kiedy to wydobyto z niego kilka dział, które trafiły następnie do duńskiego Sea War Museum, gdzie po konserwacji stały się częścią ekspozycji. Ponownie został odwiedzony przez ekipę Innesa McCartneya w kwietniu 2015 roku, co pozwoliło na stworzenie obrazu sonarowego wraku. Jak ustalono, spoczywający na głębokości 45 metrów kadłub musiał przełamać się w momencie trafienia trzema torpedami własnych jednostek i opadł na dno w dwóch, odległych o 55 metrów częściach. Dziobową odnaleziono w pozycji odwróconej, rufowa spoczywa na równej stępce, przy czym brakuje wyraźnie około 15 metrów kadłuba pomiędzy nimi (od miejsca tuż za mostkiem), co oznacza najpewniej, że fragment ten rozpadł się na skutek eksplozji głowic torpedowych. Sam wrak obfituje w ciekawe elementy, ujrzeć można na nim nawet porcelanę z pokładowej zastawy, niemniej wydaje się, iż jego rozpad postępuje w coraz szybszym tempie. Jak określił to Innes McCartney, wrak zapada się w sobie i przestrzeń pomiędzy pokładami zdaje się być coraz mniejsza.

Jedno z dział z SMS Rostock w Sea War Museum Jutland
Picture: Matthias B. Flickr

Wraki bitwy jutlandzkiej
Rozegrana w dniach 31 maja - 1 czerwca 1916 roku w pobliżu duńskiego wybrzeża Jutlandii bitwa była największym w historii spotkaniem bojowym ciężkich okrętów artyleryjskich, drednotów i krążowników liniowych. Przez wielu uważana do dziś za nierozstrzygniętą, kosztowała jednak życie blisko dziewięciu tysięcy ludzi i zakończyła się zatopieniem 25 jednostek, wśród których znalazły się 4 krążowniki liniowe, 1 predrednot, 3 krążowniki pancerne i 4 lekkie krążowniki. Wraki tych okrętów znajdują się nadal w różnym stanie zachowania na dnie Morza Północnego.