HMS Charybdis po modernizacji, w lutym 1943 roku
Picture: FL 5201 from the collections of the Imperial War Museums

HMS Charybdis był jednym z dwóch krążowników typu Dido, które otrzymały uzbrojenie zdecydowanie słabsze od planowanego, czyli osiem dział kalibru 113 mm (drugim był HMS Scylla, co zdaje się sugerować, iż ktoś miał podówczas swoiste poczucie humoru, z całej mitologii wybierając do programu przymusowych oszczędności właśnie Scyllę i Charybdę - większość jednostek typu Dido otrzymała nazwy zaczerpnięte z kultury klasycznej). Podobnie jak inne jednostki typu, oprócz uzbrojenia torpedowego był też przystosowany do zwalczania okrętów podwodnych (podobnie jak i amerykańskie krążowniki przeciwlotnicze typu Atlanta). Zaraz po wejściu do służby eskortował lżejsze jednostki budujące zagrodę minową w poprzek Morza Północnego, w kwietniu 1942 roku został zaś przeniesiony na Morze Śródziemne i włączony do Force W, zespołu przypisanego do bliskiej eskorty lotniskowców dostarczających myśliwce dla Malty.

W ten sposób towarzyszył kolejno USS Wasp, HMS Eagle i HMS Argus, wychodząc wraz z lotniskowcami dzień drogi na wschód od Gibraltaru, gdzie maszyny (wtedy były myśliwce typu Hawker Hurricane) startowały z pokładu i o własnych siłach docierały na wyspę. W sierpniu Charybdis trafił do Force Z, przygotowującego się do operacji Pedestal, czyli przeprowadzenia krytycznie ważnego konwoju na Maltę. Operacja były trudna i krwawa. Stracono wtedy lotniskowiec Eagle, zaś HMS Indomitable został poważnie uszkodzony. Ochraniający go Charybdis został jednak w pewnej chwili oderwany od obowiązków i skierowany do wsparcia bezpośredniej osłony konwoju i zastąpienia utraconego HMS Manchester. Po krótkim przydziale na Atlantyk (dla przechwytywania niemieckich łamaczy blokady), powrócił na Morze Śródziemne, biorąc w ramach Force H udział w operacji Torch, czyli lądowaniu aliantów w Maroku i Algierii.

Z końcem 1942 roku powrócił na wody macierzyste i przeszedł przegląd połączony z modernizacją artylerii przeciwlotniczej. W marcu 1943 został przydzielony do Home Fleet, początkowo stacjonując w Scapa Flow (i ponownie wspomagając operacje minowe), w kwietniu trafiając do grupy regionu Plymouth, odpowiedzialnej między innymi za eskortowanie konwojów i patrolowanie Zatoki Biskajskiej. I tam też pozostał na dłużej, z krótką przerwą we wrześniu, gdy wziął udział w operacji lądowania aliantów w Salerno.

HMS Charybdis po wejściu do służby z końcem 1941 roku
Picture: WW2 Cruisers

Pod koniec 1943 roku dotarł do Brestu idący z Japonii niemiecki łamacz blokady Münsterland z ładunkiem surowców strategicznych, który jak najszybciej powinien być przeprowadzony dalej na wschód (do Cherbourga, potem do Niemiec). Zwalczanie takich właśnie jednostek było jak najbardziej w gestii grupy Plymouth, niemniej ta akcja, przeprowadzona 23 listopada w ramach operacji Tunnel, nie wyszła najlepiej. Charybdis wyszedł wtedy w morze w towarzystwie sześciu niszczycieli, co było wystarczającą siłą, niemniej łączność pomiędzy okrętami zespołu zawiodła na całej linii, przez co część jednostek, pogubiwszy się pośród ciemności w manewrach, została w pewnym momencie wyrwana z mroku przez blask pocisków oświetlających wystrzelonych z bratnich niszczycieli. Osłaniające frachtowiec torpedowce skorzystały z okazji, strzelając salwę 24 torped, z których dwie trafiły HMS Charybdis (trzecia zaś niszczyciel HMS Limbourne). Uszkodzenia krążownika były bardzo poważne, wyłączyły tylną kotłownię, jeden z przedziałów generatorów i tylną maszynownię. Przechył na prawą burtę osiągnął szybko 50 stopni i okręt zatonął w przeciągu pół godziny, pociągając za sobą ponad 450 osób z załogi. Łączne straty (trafiony niszczyciel także zatonął) podczas tej akcji objęły 506 poległych. Była to ostatnia klęska Royal Navy podczas tej wojny (i zarazem ostatnie niemieckie zwycięstwo w boju morskim), którą uznano za gorzką, ale istotną lekcję i wzięto płynące z niej wnioski pod uwagę przy planowaniu kolejnych operacji tego typu. Zaś wspomniany łamacz blokady, który 23 listopada po prostu zawrócił do Saint-Malo, został zniszczony przez artylerię nadbrzeżną z Dover podczas ponownej próby przejścia Kanału w styczniu 1944 roku .

Fragment rumowiska wraku HMS Charybdis
Picture: Timw - Yorkshire Divers

Reflektory na wraku HMS Charybdis
Picture: Timw - Yorkshire Divers

Wrak krążownika został zlokalizowany sonarowo w 1993 roku w odległości około 20 kilometrów na północ od wysepek Sept Îles, znajdujących się u wybrzeża Bretanii. Spoczywa na głębokości 83 metrów. Pierwsi zeszli do niego dwaj francuscy nurkowie, Michel Cloatre i Joel Guizien, którzy zabrali z dna pustą łuskę po pocisku w nadziei, że pomoże im ona w identyfikacji wraku. W 2001 roku odwiedził miejsce fotograf Leigh Bishop, który dostarczył pierwsze zapewne zdjęcia z dołu. Potem wyprawy stały się częstsze i obecnie wrak jest znanym i chyba dość popularnym celem nurkowań (podobnie jak spoczywający nieopodal wrak niszczyciela Limbourne). Oczywiście jest grobem wojennym i podlega ochronie prawnej, tym samym obowiązuje na nim zasada całkowitej nieingerencji w stan szczątków.

Dziobnica HMS Charybdis
Picture: FinnborgBraga

Prawoburtowa śruba HMS Charybdis
Picture: FinnborgBraga

Wrak spoczywa na dnie w trzech większych rozpoznawalnych częściach o różnym stanie zachowania. Leżący na lewej burcie dziób jest we względnie dobrym stanie, niemniej już kilka metrów dalej zaczyna się obszar zniszczenia, którego pochodzenie trudno wytłumaczyć. Z tego, co wiadomo, nie trafiła tam żadna torpeda, przypuszcza się więc, że może to być skutek użycia bomb głębinowych wobec nierozpoznanego celu jeszcze podczas wojny albo ślad nieodnotowanej próby złomowania wraku. Dalej znajdują się nieźle zachowane dziobowe działa i mostek, za którymi rozpoczyna się rumowisko śródokręcia, gdzie trafiły obie torpedy. Odłamana, zapewne w czasie tonięcia, część rufowa zdaje się spoczywać na równej stępce, z zachowanymi śrubami i rozpoznawalnymi tylnymi wieżami artyleryjskimi.