Haguro w marszu z dużą prędkością w kwietniu 1936 roku
Picture: US Navy Photo #NH 73016, Naval History and Heritage Command

W okresie przedwojennym najważniejszym wydarzeniem w karierze Haguro (poza dwoma modernizacjami, rzecz jasna) była zapewne wizyta cesarza, którzy spędził jedną noc na pokładzie w październiku 1930 roku. Działania wojenne zaczęły się dla krążownika od udziału Operacji "M" - inwazji na południowe Filipiny, a konkretnie desantu w okolicach Lagaspi, a następnie Davao. Po krótkiej wizycie w stoczni wziął w pierwszej połowie lutego wziął udział w ataku na Celebes i opanowaniu miasta Makasar. 27 lutego wziął udział w bitwie na Morzu Jawajskim, najpierw poważnie uszkadzając ogniem artyleryjskim krążownik HMS Exeter, potem torpedując krążowniki Java i De Ruyeter, które po kilku godzinach zatonęły. Na koniec 1 marca wziął udział w zatopieniu HMS Exeter. W kwietniu został włączony do bezskutecznego pościgu za zespołem admirała Halseya po zbombardowaniu Japonii przez startujące z pokładu USS Hornet samoloty B-25, w maju należał do osłony lotniskowców podczas bitwy na Morzu Koralowym, w czerwcu do osłony grupy inwazyjnej podczas bitwy o Midway. Na przełomie czerwca i lipca został skierowany do wsparcia operacji na Aleutach, po czym w sierpniu trafił na Wyspy Salolomona, gdzie wziął udział w walkach o Guadalcanal, zaś w styczniu 1943 roku osłaniał ewakuację japońskich oddziałów z tej wyspy. Można powiedzieć, że był jednym z "koni roboczych" Połączonej Floty.

Haguro w Rabaulu podczas ataku samolotów US Army Air Force, 2 listopada 1943 roku
Picture: Official U.S. Army Air Force photograph #NH 95558, from the collections of the U.S. Naval Historical Center via Wikipedia

W 1943 roku krążył sporo między Truk a japońskimi garnizonami na Pacyfiku, przewożąc wojsko i zapatrzenie i dopiero z początkiem listopada wziął udział w bitwie w Zatoce Cesarzowej Augusty, odnosząc niewielkie uszkodzenia. Potem udało mu się jeszcze przetrwać bitwę na Morzu Filipińskim, bitwę na Morzu Sibujan i bitwę w Zatoce Leyte, z których ponownie wyszedł bez poważnych szkód. Wiosną 1945 roku został skierowany w rejon Malajów, gdzie wyznaczono mu rolę okrętu zaopatrującego oddziały lądowe walczące w Holenderskich Indiach Wschodnich i Zatoce Bengalskiej. Bazował wówczas w Singapurze i stamtąd wychodził w kolejne rejsy. Poznawszy jego "rozkład jazdy" Royal Navy przygotowała w połowie maja pułapkę pod nazwą kodową "operacja Dukedom" i pułapka za zadziałała 16 maja. Dysponujące całkiem dobrym sprzętem radarowym brytyjskie niszczyciele przeprowadziły nocną akcję w stylu tych, w których Połączona Flota była tak dobra w pierwszym okresie wojny. Haguro zdołał wprawdzie uszkodzić poważnie niszczyciel HMS Saumarez, sam jednak otrzymał osiem trafień torpedami (i sporo pociskami z dział) i zatonął o 2:06 w cieśninie Malacca, 55 mil na południowy zachód od wyspy Penang. Był ostatnią większą japońską jednostką zatopioną podczas II wojny światowej. Niszczyciel Kamikaze uratował następnego dnia 320 osób, około 900 z obecnych na pokładzie poległo wraz z krążownikiem.

Rury głosowe w kabinie radiowej Haguro
Picture: Kevin Denlay

Wrak Haguro został zlokalizowany i zidentyfikowany 1 grudnia 2002 roku przez grupę nurków działających z MV Empress (w tym samym rejsie odszukali też wraki krążowników DeRuyter i Java). W ekspedycji uczestniczył australijski fotoreporter Kevin Denlay, który powrócił do Haguro 4 marca 2003 roku. Jego kolejna wizyta miała miejsce w grudniu 2010 roku. Można sądzić, że wcześniej i później zjawiało się na wraku krążownika także trochę innych gości, w tym jakaś część całkiem nieproszonych. W 2014 roku ustalono, że wrak został w sporym stopniu naruszony przez grasujących w Indonezji i okolicach złomiarzy, którzy krótko później dali o sobie znać także na obszarze Morza Jawajskiego.

Rysunek przedstawiający wrak Haguro w 2010 roku
Source: Expedition "Operation Dukedom"

Krążownik spoczął na równej stępce na głębokości 67 metrów i jak zauważyli jego odkrywcy, był jak najbardziej rozpoznawalny, chociaż trafienia torpedami naruszyły poważnie strukturę kadłuba. Cztery z pięciu wież pozostały na swoich miejscach, chociaż wieża B nie miała dział (usuniętych jeszcze po uszkodzeniu wieży podczas bitwy w zatoce Leyte). Wieża A została wyrwana z barbety i spoczęła obok kadłuba, z lufami w wycelowanymi w górę. Część dziobowa do pierwszej barbety została na tyle zmasakrowana trafieniami, że praktycznie się zapadła. Rufa okrętu, jakkolwiek z zachowanymi śrubami, została niemal oddzielona od reszty kadłuba, także najpewniej na skutek eksplozji głowic torped, i zaległa połączona zeń tylko luźnymi blachami. Obie rufowe wieże znaleziono nietknięte i w położeniu zerowym. Podobnie, jak w większości podobnych przypadków, wrak stracił maszty, kominy i górną część pomostu.