Losy krążownika Admirał Łazariew były podobne, jak jego rodzeństwa. Budowa, jakkolwiek z początku przebiegała sprawnie, wraz z wybuchem I wojny światowej zaczęła spowalniać, co wiązało się w pierwszym rzędzie z niemożnością uzyskania części zespołu napędowego, które miały zostać zaimportowane z Wielkiej Brytanii. Zwodowany z niejakimi problemami kadłub (który zaciął się był na pochylni), musiał czekać następnie ponad piętnaście lat, zanim pojawiła się realna szansa na ukończenie okrętu. W tym czasie zmieniał kilka razy właścicieli, wśród których byli i Niemcy, i Biali i władze Ukrainy, które formalnie wcieliły nawet kadłub do swojej floty, nadając mu nazwę Hetman Petro Doroszenko.

Ostateczny projekt, bez drogiego przerabiania kadłuba, przewidywał cztery działa kalibru 180 mm oraz rezygnację z dział kazamatowych i burtowych 130 mm na rzecz dział 100 mm. Prace rozpoczęto w kwietniu 1927 od wprowadzenia kadłuba do doku i oczyszczenia go z rdzy. Termin ukończenia okrętu był później parę razy przesuwany, ale w styczniu 1932 roku krążownik wszedł w końcu do służby jako ostatni okręt z czasów carskich, dokończony w okresie Związku Radzieckiego. Dodatkowo należy wspomnieć, że jakkolwiek we flocie radzieckiej pozostał do końca lekkim krążownikiem, formalnie zmienił grupę przynależności i od 1930 roku był międzynarodowo zaliczany do ciężkich krążowników z racji posiadania dział kalibru większego, niż 152 mm. Tak jest też zazwyczaj traktowany we współczesnych źródłach. Ledwie kilka miesięcy po wejściu w skład floty Krasnyj Kawkaz zderzył się z krążownikiem Komintern, co wymusiło powrót do stoczni. Do wybuchu wojny odbył jeden rejs wizytowy po Morzu Śródziemnym, zaś od chwili włączenia się ZSRR do konfliktu, wykonywał zadania minowe, transportowe i wspierające, wspomagając swoją artylerią wojska lądowe, między innymi podczas operacji kerczeńsko-teodozyjskiej (próby odbicia Krymu). Wówczas dał też znać o sobie problem związany z małą żywotnością dział kalibru 180 mm, które wiosną 1943 roku całkiem przestały nadawać się do użytku.

Wcześniej, wiosną i latem 1942 roku, okręt musiał przejść remont po uszkodzeniach odniesionych na skutek bombardowania w Teodozji, i wtedy to wzmocniono jego uzbrojenie działami pozyskanymi z półbliźniaka. Po powrocie do służby brał udział w walkach tylko do lata 1943. Po wojnie przeszedł jeszcze jeden remont podstawowych systemów, po czym w 1947 został przemianowany na okręt szkolny. Pełnił tę funkcję przez dwa lata, w 1949 pozbawiony ostatecznie uzbrojenia i wycofany ze służby jako "okręt doświadczalny" w składzie Brygady Okrętów Doświadczalnych, stacjonującej w Teodozji. W praktyce oznaczało to między innymi przeznaczenie do doświadczeń z nowymi typami uzbrojenia. W listopadzie 1952 krążownik wyszedł o własnych siłach w morze, stopując kilkadziesiąt kilometrów od Teodozji, gdzie po zdjęciu załogi został zatopiony pociskiem przeciwokrętowym, wyniesionym przez ciężki bombowiec Tu-4K. Zastosowano przy tym pocisk skrzydlaty typu KS-1 Kometa, oparty w dużym stopniu na konstrukcji myśliwca MiG-15 i napędzany silnikiem turboodrzutowym. Jak podano w relacjach, jeden taki pocisk trafił okręt między kominami, i chociaż w pierwszej chwili wydawało się, że nic z tego nie wyniknie, dwanaście minut później krążownik ostatecznie zatonął.

Najstarsza wzmianka o próbie odszukania wraku krążownika pochodzi z 2004 roku, kiedy miała miejsce wyprawa na pokładzie jednostki Friegat. Jej załoga zlokalizowana sonarowo w rejonie przylądka Opuk duży obiekt na głębokości 50-70 metrów, przy czym podane współrzędne sugerowały miejsce odległe około 10 kilometrów od brzegu. Drugie podejście miało miejsce w 2015 roku, tym razem w wykonaniu Centrum Badań Podwodnych, przynależnego do Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego. W lipcu tego samego roku przedstawiono sonogramy znaleziska wraz z informacją, że wrak znajduje się na średniej głębokości 53 metrów (z maksymalnym wzniesieniem ponad poziom dna na 10 metrów), przy czym kadłub pozostał w całości i spoczywa na lewej burcie raczej bliżej przylądka Czauda, odległego o 30 km od przylądka Opuk (co jest jednak bardzo bliskie wcześniej wspomnianej pozycji). Niezależnie od tego w Teodozji znajduje się od 1975 roku, jako element pomnika przy ulicy Gorkiego, kotwica krążownika Krasnyj Kawkaz, utracona przez okręt przy brzegu podczas operacji kerczeńsko-teodozyjskiej w grudniu 1941, po latach odszukana i podniesiona z dna.