Amerykańskie krążowniki pancerne powstawały w niejakich bólach, związanych przede wszystkim z procesem industrializacji Stanów Zjednoczonych, które pod koniec XIX stulecia nie były jeszcze pod żadnym względem światową potęgą. Tamtejszy przemysł stoczniowy też zdobywał dopiero ostrogi oraz gromadził doświadczenie, potrzebne do zbudowania liczącej się floty. Z tego też powodu pierwsze cięższe jednostki US Navy miały charakter raczej eksperymentalny i różniły się nieco od konstrukcji europejskich. Pierwszy krążownik pancerny wszedł do służby w USA w 1895 roku ( USS Maine) jako ACR-1, chociaż określany bywał również "pancernikiem drugiej klasy". Po nim pojawiły się jeszcze dwa jedyne w swoich typach krążowniki USS New York i USS Brooklyn i dopiero w roku finansowym 1910 przewidziano budowę całej serii jednostek, nazwanej potem typem Pennsylvania, których wprowadzenie do służby miało podreperować stan US Navy po wojnie amerykańsko hiszpańskiej. Zaraz po nich zamówiono jeszcze cztery dość podobne, ale większe, silniejsze i lepiej opancerzone okręty typu Tennessee (które mocno już nawiązywały do europejskich wzorców). Ostatni z nich wszedł do służby w 1908 roku, czyli w nastałej właśnie erze drednotów i krążowników liniowych, gdy krążowniki pancerne traciły szybko rację bytu. Z tego też powodu były to ostatnie jednostki owej klasy, zbudowane w USA, zaś cała historia amerykańskich krążowników pancernych zamknęła się w trzynastu jednostkach.

USS South Dakota, kolorowana pocztówka z epoki
Photo: Krieisier

Początkowo nosiły one oznaczenie ACR (od: Armoured CRuiser), które zmieniono w 1920 roku na CA, stosowane w późniejszych latach także wobec ciężkich krążowników. Drugie, co się zmieniło, to ich nazwy, nadawane przy wodowaniu na cześć poszczególnych stanów. Pod tym względem krążowniki pancerne były zrównywane z budowanymi w tym samym czasie pancernikami, ale po niejakim uporządkowaniu polityki nazewniczej w 1911 roku nazwy stanów zaczęto nadawać już wyłącznie drednotom, dla krążowników wszystkich podklas rezerwując nazwy miast, znaczących historycznie miejscowości albo terytoriów zależnych. W ten sposób USS South Dakota został przemianowany w 1920 roku na USS Huron, żeby zwolnić nazwę dla planowanego (ale nieukończonego) pancernika typu South Dakota. To samo spotkało wówczas wszystkie pozostałe jeszcze w służbie krążowniki pancerne.

Liczący sześć jednostek typ Pennsylvania był kilkukrotnie poddawany modernizacjom, których najbardziej widocznym skutkiem były zamiana przedniego masztu na kratownicowy, co przeprowadzono około 1911 roku. W podobnym okresie wymieniono na nich działa 203/40 na nowszy typ typu Mark 6 (203/45), zaś w latach poprzedzających przystąpienie USA do Wielkiej Wojny na niektórych jednostkach zamontowano wyposażenie lotnicze. Już w okresie wojny zdjęto z nich większość kazamatowych dział 152 mm, same zaś kazamaty ze względów bezpieczeństwa zostały zaślepione. Po 1919 roku wymieniono na kilku okrętach kotły, zaś w latach 1922-23 poważnie zastanawiano się nad modernizacją posiadanych wciąż jednostek (obu typów, Pennsylvania i Tennessee), polegającą między innymi na wymianie wież działowych na potrójne (jak na typie Pensacola), wymianie kotłów i maszyn dla uzyskania prędkości do 27 węzłów, wzmocnieniu opancerzenia i przydaniu całkiem nowego dziobu, zapewniającego większą dzielność morską. Przebudowa taka upodobniłaby stare krążowniki pancerne do późniejszych ciężkich krążowników, ostatecznie jednak z niej zrezygnowano. Wszystkie jednostki (poza utraconym w 1918 roku San Diego) zostały wycofane ze służby w latach dwudziestych i w 1930 sprzedane na złom. Tylko niekompletny kadłub Hurona otrzymał niejako drugie życie.