W chwili wybuchu I wojny światowej oba okręty służyły na Morzu Śródziemnym, gdzie wzięły udział w nieudanym pościgu na niemiecką eskadrą, złożoną z krążownika liniowego SMS Goeben i lekkiego krążownika SMS Breslau (chociaż ich rozkazy zabraniały podejmowania walki z przeciwnikiem). Potem działały krótko na Morzu Czerwonym (odnosząc nawet pewne sukcesy w zwalczaniu niemieckiej żeglugi handlowej), aby pod koniec roku powrócić na wody macierzyste. W grudniu 1914 roku liczący cztery jednostki 1. Dywizjon Krążowników, którego były częścią, został przypisany do Grand Fleet. Tym sposobem oba okręty wzięły udział w bitwie jutlandzkiej, podczas której Black Prince (wraz z krążownikami HMS Defence i HMS Warrior) został zatopiony, zaś Duke of Edinburgh, jedyny ocalały z całego dywizjonu, brał jeszcze potem udział w patrolach i służbie konwojowej i w 1920 roku trafił ostatecznie na złom.

Czas pokazał, że to oni mieli rację. Pierwsza relacja, która coś wyjaśniała, pojawiła się jeszcze w czerwcu 1916 roku w berlińskim Tägliche Rundschau, pełniej zaś udało się odtworzyć rzecz po wojnie, na podstawie niemieckich meldunków. Przyjmuje się, że o 23:35 HMS Black Prince niespodziewanie trafił pośród ciemności na główne siły Hochseflotte, które pomylił zapewne z formacją własnych okrętów, i jakkolwiek spróbował ucieczki, było już za późno. Krótko potem został oświetlony reflektorami pancernika Thüringen, który szybko otworzył ogień. Rychło dołączyło do niego kilka innych niemieckich okrętów liniowych, w tym Nassau, Ostfriesland i Friedrich der Grosse. Przy dystansie od 700 do 1400 metrów było to jak walka na białą broń. HMS Black Prince odpowiedział ze swoich dział, co nie przyniosło żadnych efektów, i trafiony co najmniej dwunastoma ciężkimi pociskami zatonął wraz z całą załogą 857 ludzi około 00:15, jakiś kwadrans po znalezieniu się pod ostrzałem.

Trudno powiedzieć, kiedy właściwie zlokalizowano wrak HMS Black Prince czy kiedy pierwszy raz został on odwiedzony przez nurków. Nie był chyba nigdy szczególnie popularnym celem wypraw. Pierwsze udokumentowane zejście do wraku miało miejsce w lipcu 2000 roku, w wykonaniu Innesa McCartneya, który wracał tam jeszcze parokrotnie, chociaż jak podkreślał, bardzo słaba widoczność na dnie utrudniała analizę stanu wraku oraz dokładnych przyczyn zatonięcia okrętu. Wiele zmieniło przeprowadzone w kwietniu 2015 roku sonarowe badanie spoczywających na głębokości 50 metrów szczątków, przy czym wysłany na dół ROV dostarczył sporo dodatkowych zdjęć o niezłej, jak na te warunki, jakości.

Kadłub okrętu spoczywa w pozycji odwróconej z oderwaną i nieco oddaloną od wraku rufą, zaś wygląd miejsca pęknięcia sugeruje, że doszło tam do eksplozji komory amunicyjnej. Nie zaobserwowano prawie wcale pola szczątków, niemal wszystkie dostrzeżone znajdują się w obrysie kadłuba, co sugeruje, że okręt zatonął dość gwałtownie. Natrafiono na oddzieloną od barbety i noszącą ślady eksplozji wieżę X (rufową) oraz szereg dalszych śladów zniszczeń na obszarze widocznych pod kadłubem pokładów śródokręcia, które to obserwacje doprowadziły Innesa McCartneya do wniosku, że eksplozja jednej z rufowych komór dział 234 mm najpierw wyrzuciła wieżę z barbety, po czym wdarła się ognistym językiem w głąb kadłuba, zabijając wszystkich obecnych w okolicznych przedziałach, co obejmuje także magazyn tylnych bocznych wież artyleryjskich, ostatecznie zaś rozsadzając całkowicie długą na jakieś dziesięć metrów sekcję okrętu, który w tej sytuacji musiał gwałtownie zatonąć. Nie jest też wykluczone, że lata temu wrak mógł być w niewielkim stopniu terenem działania złomiarzy (brak co najmniej jednej śruby i sporej części prawoburtowego pasa pancernego), jednak poza tym jest w całkiem dobrym stanie, zwłaszcza jak na sto lat spędzonych na dnie niezbyt głębokiego i burzliwego akwenu.

Wraki bitwy jutlandzkiej
Rozegrana w dniach 31 maja - 1 czerwca 1916 roku w pobliżu duńskiego wybrzeża Jutlandii bitwa była największym w historii spotkaniem bojowym ciężkich okrętów artyleryjskich, drednotów i krążowników liniowych. Przez wielu uważana do dziś za nierozstrzygniętą, kosztowała jednak życie blisko dziewięciu tysięcy ludzi i zakończyła się zatopieniem 25 jednostek, wśród których znalazły się 4 krążowniki liniowe, 1 predrednot, 3 krążowniki pancerne i 4 lekkie krążowniki. Wraki tych okrętów znajdują się nadal w różnym stanie zachowania na dnie Morza Północnego.