Pod tym trzema nazwami krążownik przesłużył w US Navy 45 lat, co jest niewątpliwie rzadko osiąganym rekordem. Po wejściu do służby został przydzielony do floty Atlantyku i już w 1893 roku odbył pierwszy rejs zagraniczny do Brazylii. W 1895 został przydzielony do Eskadry Europejskiej i reprezentował USA podczas otwarcia Kanału Kilońskiego. Po powrocie na zachodnią stronę oceanu wziął udział w wojnie amerykańsko-hiszpańskiej i bitwie o Santiago de Cuba. W 1901 roku przeniesiono go do Floty Azjatyckiej i po przybyciu do Cavite na Filipinach stał się jej jednostką flagową. W tym okresie odwiedził między innymi Jokohamę (w ramach obchodów rocznicy niezbyt sławnej wizyty komodora Perry'ego w Japonii), Hong Kong, Władywostok, zajrzał także do Korei, po czym w 1903 roku powrócił do San Francisco. Nie zakończyło to jednak dalekich rejsów, z których kolejny odbył do Hondurasu.

USS Rochester w Washington Navy Yard, 17 maja 1919 roku
Picture: U.S. Naval History and Heritage Command, #80-G-436710

Potem były jeszcze Panama i Peru i na koniec Chile. Z końcem marca 1906 został skierowany do modernizacji, w ramach której wymieniono wieże z działami 203 mm na nowszy model (i zredukowano liczbę lub do czterech, usuwając burtowe wieże). Wymianie uległa też artyleria pomocnicza oraz kotły, czemu towarzyszyło podwyższenie kominów. Powróciwszy do służby w 1909 roku USS New York skierował się na Morze Śródziemne (gdzie zaliczył kolejne porty, jak Algier i Neapol), po czym w 1910 roku ponownie trafił do Floty Azjatyckiej (przez Gibraltar, Port Said i Singapur), gdzie pozostawał do 1916 roku, kiedy został przeniesiony do rezerwy. Niemniej gdy krótko potem Stany Zjednoczone włączyły się do I wojny światowej, przywrócono krążownik do służby. Na początku działał patrolowo na wodach Meksyku, potem w służbie konwojowej na kierunku europejskim. Po zawieszeniu broni wspomagał przewóz amerykańskich żołnierzy do domów.

Od 1919 roku powrócił do służby w wielu zakątkach świata. Najpierw oznaczało to obecność na północnym Atlantyku, potem Guantanamo, Chile, Nikaraguę i Haiti. Nie były to zasadniczo rejsy kurtuazyjne, ale po części pokazy siły, po części akcje porządkowe czy interwencyjne i pomocowe - jak w 1931 roku, po trzęsieniu ziemi w Nikaragui. W 1927 roku przeszedł kolejną modernizację, w trakcie której zmniejszono liczbę kotłów oraz kominów, zostawiając tylko dwa. W 1932 roku znowu znalazł się na Pacyfiku, gdzie po roku spędzonym w Chinach zawinął do Cavite i tam został wycofany z służby liniowej. Kolejnych osiem lat przestał jako hulk w stoczni Olongapo nad Zatoką Subic, aż 28 października 1938 roku usunięto go z listy okrętów US Navy, co oznaczało oficjalny koniec służby okrętu. Nie spieszono się jednak najwyraźniej z jego złomowaniem czy innymi dyspozycjami w sprawie losu starego krążownika, gdyż 7 grudnia 1941 roku zastał go przy nabrzeżu. Chociaż był już jednostką o znikomej wartości bojowej, wobec błyskawicznych postępów Japończyków na Filipinach postanowiono zatopić okręt, aby nie dostał się w ręce nieprzyjaciela. W tym celu wyholowano go na Zatokę Subic, gdzie bez jakichkolwiek widocznych uszkodzeń spoczął na głębokości niecałych trzydziestu metrów.

Działa 203 mm na wraku krążownika Rochester
Picture: Doug Perrine Photography

Prawoburtowa śruba krążownika
Picture: Le blog de Marie et Dat

Jak opisano to po wojnie, krążownik znalazł się na dnie na lewej burcie w stanie bliskim doskonałemu, i takim też pozostał do 1967 roku, kiedy miała miejsce wielka akcja udrażniania podejść do zatoki w ramach planów budowy terminala naftowego. US Navy pomogła wówczas wydatnie w oczyszczeniu okolicznych akwenów z setek wraków, zaś w przypadku Rochestera zdecydowano się w lipcu tego roku na jego "spłaszczenie" z pomocą materiałów wybuchowych. Akcja zakończyła się powodzeniem, niemniej spowodowała także silne uszkodzenia części dziobowej i śródokręcia.

Rysunek wraku USS Rochester (trochę fantazyjny, ale zawsze)
Picture: laststandonzombieisland

Mimo to wrak pozostaje do dzisiaj sporą atrakcją turystyczną. Po pierwsze przez to, że spoczywa na głębokości ledwie 28 metrów, co czyni go łatwo dostępnym, po drugie zaś nadal przypomina w dużym stopniu siebie z okresu służby (rysunek po lewej na pewno nie jest bardzo wierny, skoro przedstawia wrak z trzema kominami, chociaż od 1927 roku Rochester miał je tylko dwa, ale ogólnie oddaje zapewne jego stan). Jak zwykle bywa to z równie płytko leżącymi wrakami, został zasiedlony przez wszystko, co żyje w tamtej okolicy pod wodą. Dobrze zachowana część rufowa kusi zapewne, aby nie poprzestać na oględzinach kadłuba, tylnej nadbudówki, śruby, wież artyleryjskich i kazamat, ale spróbować też penetracji wnętrza wraku (na przykład w poszukiwaniu "pamiątek", których sporo już niego wydobyto), co nie zawsze kończy się dobrze. W 2016 roku doniesiono o śmierci dwóch nurków, doświadczonego amerykańskiego instruktora i turysty z Hong Kongu, którzy nie opuścili kadłuba krążownika i zostali odnalezieni w nim dopiero po upływie paru dni.