Kaiserliche Marine realizowała konsekwentnie swój program rozbudowy floty aż do połowy Wielkiej Wojny, gdy zmieniające się priorytety i ograniczenia materiałowe wymusiły wiele zmian, wcześniej jednak co roku wprowadzano do służby kolejne z zaplanowanych jednostek i dwa krążowniki typu Wiesbaden należały do tej grupy. Od poprzedniego typu, Graudenz, różniły się w niewielkim stopniu, chociaż zastosowano w nich, po raz pierwszy na niemieckich lekkich (czy małych) krążownikach artylerię kalibru 150 mm, co lokowało oba okręty o wiele bliżej "prawdziwych" krążowników, niż w przypadku poprzednich serii, mających działa kalibru 105 mm, w późniejszym okresie typowe raczej dla niszczycieli. Od strony konstrukcyjnej były niejakim rozwinięciem krążowników pancernopokładowych, ponieważ niezależnie od pancerza pokładowego, opadającego skosami ku burtom, miały także pancerz burtowy o porównywalnej grubości, dochodzącej do 6 centymetrów. Oprócz wyrzutni torpedowych otrzymały też możliwość zabierania 120 min morskich. Napęd stanowiły już turbiny (z którymi do tego czasu niemiecki przemysł niezbyt sobie radził) oraz opalane wyłącznie ropą kotły. Można więc powiedzieć, że sumarycznie obie jednostki reprezentowały pewien skok jakościowy wobec wcześniejszych serii.