Typ Giusepe Garibaldi reprezentował nową jakość pośród budowanych we Włoszech krążowników pancernych, a reprezentował ich trzecią serię. Jako pierwszy otrzymał na dziobie i na rufie wieże artyleryjskie z działami większego kalibru, będące uzupełnieniem dział kazamatowych, znajdujących się na śródokręciu. Wcześniejszy typ Vettor Pisani też posiadał wprawdzie działa na rufie i dziobie, ale były one mniejszego kalibru, niż główne uzbrojenie okrętu - 120 wobec 152 mm - i pełniły funkcję pomocniczą. Oznaczało to postawienie, jak w dawnych czasach, na salwę burtową, co kłóciło się z nowymi koncepcjami walki manewrowej i było sposobem ustawienia uzbrojenia, który odchodził już do lamusa.

Budowane dla tak różnych odbiorców i na przestrzeni dziesięciu lat okręty różniły się nieco między uzbrojeniem, wyposażeniem i nawet w niewielkim stopniu wymiarami. Zasadniczy projekt przewidywał użycie w roli artylerii głównej dwóch dział kalibru 254 mm, osadzonych w jednodziałowych wieżach, niemniej niektóre jednostki otrzymały działa 203 mm, i to w dwóch wariantach: z jedną zachowaną oryginalną wieżą oraz dwoma nowymi wieżami, każdą z dwoma działami mniejszego kalibru. We Włoszech typ zakończył służbę w 1930 roku (gdy posłano na złom krążownik Francesco Ferruccio), w Japonii zaś w latach dwudziestych, chociaż oba rozbrojone okręty dotrwały do czasu II wojny światowej. Jeden (Kasuga) zatonął w jej tracie i wydobyty trafił na złom, drugi zaś (Nisshin) został w 1942 roku spożytkowany jako holowany cel dla dział pancernika Yamato (w roli holownika wystąpił pancernik Mutsu). Najdłuższy żywot miały jednostki argentyńskie, z których ostatnia, ARA Pueyrredón, została skreślona ze stanu floty dopiero w 1954 roku.